کیهان نوشت: حکومت طالبان با در نظر گرفتن حقوق اقوام دیگر میتواند به تشکیل دولتی قوی دست یابد و کاملاً واضح است که امکان تشکیل دولت قوی قومی در کشور چندقومی وجود ندارد.
افغانستان دشمنان زیادی دارد، آمریکا علیرغم فرار از این کشور، از توطئه دست برنداشته است. در محیط منطقهای هم رژیم صهیونیستی و بعضی دولتهای دیگر مخالف شکلگیری افغانستان قوی هستند و مسلماً از ابزارهای خود برای ممانعت از شکلگیری چنین حکومتی استفاده مینمایند. در اینجا برای مقابله با چنین دشمنهایی فرمولی کارسازتر از تشکیل دولت فراگیر ملی و اسلامی وجود ندارد.
ایران در طول یک سال گذشته، برای استقرار صلح و ثبات در این کشور تلاش زیادی صورت داد. این تلاشها به خصوص از زمان انتخاب نماینده ویژه رئیسجمهور -آقای کاظمی قمی -تمرکز بیشتری پیدا کرده است. کما اینکه در این یک سال رفت و آمدهای زیادی بین دو دولت صورت گرفته و در عمل هم ثمراتی را در پی داشته است. از نظر همکاریهای فیمابین در حوزههای امنیتی و اقتصادی شاهد پیشرفتهای خوبی بودهایم و وضع امنیتی مردم افغانستان از جمله وضع امنیتی شیعیان بهبود قابل ملاحظهای داشته است؛ هر چند هنوز مشکلات وجود دارند و همکاریهای بیشتر دو طرف را طلب مینماید. ما البته بحث شیعه و سنی نداریم؛ برادران اهل سنت در این کشور همواره مورد حمایت جمهوری اسلامی بودهاند. در مورد اجرای تعهدات مرتبط با ایران مثل حقآبه هیرمند، اگرچه به نتیجه مطلوب نرسیده اما پیشرفتهای قابل توجهی روی داده است.
بنابراین اگر در تصویر عوامانه، روابط خارجی را داد و ستد درنظر بگیریم، ایران در پرونده افغانستان در برابر دادههای خود ستاندههای متناسبی -و البته با فاصله از مطلوب-داشته است. در نهایت به دولت حاکم بر افغانستان میگوییم، تشکیل دولت فراگیر و مسئول، مقدمه واقعی و کارساز شکلگیری یک دولت مستحکم در کابل است.