تصاویری هولناک از مردگانی که هرگز دفن نشدند!/ عکس های +18

به گزارش منیبان، شاید فکر کنید که مومیایی تنها به اجسادی گفته می‌شود که بافت‌های بدن آنها با مواد خاصی سال‌ها می‌مانند و فاسد نمی‌شوند اما این طور نیست بلکه به هر جسدی که بافت آن در اثر تماس عمدی یا غیرعمدی و یا در اثر مجاورت با مواد شیمیایی، سرمای فوق‌العاده، رطوبت بسیار پایین و یا عدم وجود هوا حفظ شود و از هم متلاشی نشود، مومیایی گفته می‌شود.  

   پاهای این مومیایی به طرز شگفت‌آوری سالم مانده‌اند

کهن‌ترین مومیایی که تاکنون باستان‌شناسان سال ۱۹۳۶ موفق به کشف آن شده‌اند سر یک انسان است که بنا بر تخمین دانشمندان این مومیایی به  ۶  هزار سال پیش باز می‌گردد. در میان مومیایی‌های مصری هم که در جهان از شهرت بالایی برخوردار هستند «سه تی» و رامسس اول که ۳۳۰۰ سال پیش از میلاد مسیح(ع) پادشاهی می‌کردند و نام مستعار آنها به دلیل رنگ موهایشان «جینجر» است اولین مومیایی‌های مصر باستان به شمار می‌روند.

    مطالعات نشان داده که این مومیایی متعلق به یک زن ۳۰ تا ۵۰ ساله است که در اثر بیماری سل مرده است و بیماری او آنقدر شدید بوده که پاهایش فلج شده

دلایل مختلفی باعث کشف مردگان سرزمین‌های کهن شده است و این اجساد اسرار آمیز مختص به‌جای خاصی نیستند و در محل‌های گوناگونی پیدا شده‌اند. به عنوان‌مثال بیش از هزار مومیایی در زینژیانگ چین وجود دارد و یا بیشتر از یک میلیون مومیایی حیوانات مختلف در مصر وجود دارد که بیشتر آنها گربه هستند که به این حیوانات مومیایی موجودات افسانه‌ای گفته می‌شود. واژه مومیایی از کلمه‌ای عربی گرفته شده که به معنای «جسدی که به وسیله موم با قبر نگهداری شده باشد» است.

   قدمت کودک مومیایی شده هشت تا ده ماهه به ۶۵۰۰ سال پیش با ز می‌گردد و مطالعات روی آن نشان می‌دهد که این کودک در اثر نارسایی قلبی مرده است. این مومیایی از قدیمی‌ترین مومیایی‌های جهان به شمار می‌رود و از موزه «لیپیش‌لند» آلمان به آمریکا آورده شده است

علت اینکه مصری‌های باستان اجساد خود را مومیایی می‌کردند این بود که آنها معتقد بودند روح مرده‌هایشان پس از مرگ به صورت پرنده‌ای آدم‌نما روزها به پرواز در می‌آید و شب هنگام از ترس شیاطین شب، به پیکر خود باز می‌گردد و برای اینکه راه خود را به‌راحتی پیدا کند، می‌بایست جسد سالم باشد، در غیر این صورت راه خود را گم خواهد کرد.

زمان حیات کودک پرویی چهار تا شش‌ساله سال ۱۳۳۴ بعد از میلاد مسیح(ع) تخمین زده شده. آزمایش‌های انجام‌شده روی موهای این کودک نشان از قرار گرفتن در معرض نیکوتین دارد      

از این رو مصری‌ها راهی برای سالم نگاه داشتن اجساد خود یافتند که چندین هزار سال بعد به نام مومیایی شناخته شد.  پیش از اینکه روش مومیایی اختراع شود در زمانی دورتر از ۳  هزار سال پیش از میلاد مسیح اگر در مصر فردی از عوام می‌مرد،  مردم مصر جسد او را در میان ریگ‌های داغ بیابان نگهداری می‌کردند اما اگر ارباب و یا شخصی از طبقه اشرافی جامعه از دنیا می‌رفت جسد او را در محفظه‌ای که از سنگ تراشیده شده بود نگهداری می‌کردند تا اینکه رفته رفته اهرام مصر شکل گرفت. اما نه محفظه‌های سنگی و نه اهرام مصر هیچ کدام مانند ریگ‌های خشک بیابان مانع از فساد اجساد نمی‌شدند و به این ترتیب تلاش برای سالم نگه داشتن اجساد مردگان راه به‌جایی نبرد جز پیدایش فن مومیایی.

     هنوز قسمتی از پوششی که به دور مومیایی‌ها می‌کشیدند بر روی سر مومیایی شده مرد قرون وسطایی باقی مانده است. آزمایش‌های کربن ۱۴ نشان داده که این مرد در ۲۰۲۵ سال پیش از میلاد مسیح (ع) در مصر زندگی می‌کرد

روش مومیایی کردن

روش مومیایی کردن به این ترتیب بود که ابتدا اندام‌هایی از بدن که زودتر از بقیه قسمت‌ها فاسد شدنی است را از داخل جسد بیرون می‌آوردند و آنها را در کوزه‌ای معروف به «کانوپی» می‌گذاشتند و دفن می‌کردند. در سال‌های اولیه مومیایی، درون شکم جسد را با نی‌هایی پر از روغن و عطرهای مخصوص پر می‌کردند تا آب موجود در بدن تبخیر شود اما بعدها تمام قسمت‌های بدن مرده را با نمک به طور کامل می‌پوشاندند و آن را در معرض گرما و باد بیابان قرار می‌دادند تا آب موجود در بدن کاملا خشک شود و هیچ رطوبتی نداشته باشد.

مومیایی حیواناتی مانند سگ، مارمولک، ماهی، موش، گربه، سنجاب، شاهین در این نمایشگاه به چشم می‌خورد. میمون مومیایی شده متعلق به کشور آرژانتین است      

پس از اینکه جسد کاملا خشک می‌شد آن را با صمغ کاج می‌شستند و با مواد خاص مومیایی می‌کردند و در صدها متر پارچه از جنس لنین آغشته به روغن مومیا که نوعی قیر طبیعی است با دقت بسیار می‌پیچیدند تا از آسیب‌دیدگی محفوظ بماند و در آخر جسد را برای محافظت بیشتر در ورقه‌هایی از جنس کرباس قرار می‌دادند. البته این کار به همین سادگی‌ها هم نبود و ۷۰ روز طول می‌کشید تا یک جسد به طور کامل مومیایی شود و به‌این ترتیب به عقیده مصری‌های باستان فرد مرده برای زندگی پس از مرگ آماده می‌شد.

    این تابوت سنگی آهکی متعلق به «نس پا کا شوتی» از عابدان مصری است که به ۶۵۰ سال پیش از میلاد مسیح (ع) باز می‌گردد

با کشف اجساد مومیایی‌ها این کشفیات ارزشمند تاریخ همواره مورد توجه انسان‌ها بوده و موزه‌های بسیاری میزبان این بازماندگان تاریخ کهن هستند که از جمله آنها می‌توان به موزه بریتانیا، واتیکان و مصر اشاره کرد.  

     مومیایی بارون گوان هالز که اشراف‌زاده‌ای در قرن ۱۷ بود از دیگر اجساد تماشایی این نمایشگاه است. بارون هالز در یکی از روزهای جنگ۳۰ ساله سامرز دورف در آلمان از دنیا رفت

    خانواده مومیایی «اورلویتس» سال ۱۹۹۴ در سرداب کلیسای متروکه واک در مجارستان کشف شدند. عوامل طبیعی مانند سرما، هوای خشک و روغن صنوبر که جنس تابوت آنها از همین چوب بود، باعث شد تا میشل، ورونیکا و پسر بچه‌شان مومیایی شوند