روایتی متفاوت از آنچه در هانگژو گذشت

به گزارش منیبان و به نقل از خبرگزاری فارس، ۲۹ شهریورماه حوالی ساعت ۱۶ به وقت چین بود که وارد هانگژو شدیم تا خودمان را برای پوشش نوزدهمین بازی‌های آسیایی آماده کنیم، رقابت‌هایی که با یک سال تاخیر قرار بود برگزار شود. از همان بدو ورود به شهر نظم و انضباط و دقت چینی‌ها به چشم آمد. همه چیز سر جای خود قرار داشت و تمیزی شهر با برج های سر به فلک کشیده این نوید را می‌داد که باید شاهد یک میزبانی متفاوت باشیم. بلافاصله پس از بررسی مدارک وارد دهکده خبرنگاران شدیم و شاید این برای اولین‌بار بود که دهکده خبرنگاران و ورزشکاران نزدیگ هم‌ قرار داشت و فاصله چندانی نبود. برج‌های بلند مرتبه در کنار رودخانه کیانتانگ از فاصله های دورتر هم قابل مشاهده بود. پس از استراحتی کوتاه به مرکز خبری رفتیم تا با فضای کار در این مرکز آشنا شویم. 

اتوبوس‌ها در زمان‌های مشخصی برای حضور در مرکز خبری و سالن ها در محوطه در نظر گرفته شده حضور داشتند و راس ساعتی که تعیین شده بود حرکت می‌کردند و اصلا امکان تاخیر وجود نداشت، حتی برای یک دقیقه! اول مهر افتتاحیه بازی‌ها بود و چینی ها با وقفه یک ساله ای که به خاطر شرایط کرونایی در آغاز بازی‌ها اتفاق افتاد، کاملا خودشان را آماده کرده بودند، شهر هانگژو با جمعیتی حدودا ۱۲ میلیون نفر در بهترین شرایط تمیزی و انضباط شهری قرار داشت، از ابتدای صبح روز افتتاحیه تمام مسیرهای منتهی به ورزشگاه بسته شده و فقط اتوبوس هایی که برای مسابقات در نظر گرفته‌اند حق تردد داشتند.افتتاحیه با حضور رئیس جمهور چین و مقامات چند کشور دیگر برگزار شد، اما طبق روال معمول افتتاحیه های قبلی خبری از آتش بازی نبود و دلیل آن هم عدم استفاده از کربن بود. هانگژو معروف است به شهر بدون کربن و چینی‌ها تبلیغ زیادی در مورد این موضوع داشتند.حالا پس از افتتاحیه کار اصلی برای پوشش خبری آغاز شد. طبق برنامه مسابقات از ۹ صبح آغاز و تا ۲۲ ادامه داشت. روال هر روز همین بود. براساس برنامه ورزشکاران ایران، خبرنگاران و عکاسان برای پوشش خبری و تصویری تقسیم بندی شده بودند.

*از ۵ دقیقه تا ۳ ساعت!؛ فاصله متفاوت سالن‌ها از دهکده خبرنگاران 

با توجه به گستردگی رشته‌ها سالن‌های زیادی هم طبیعتا باید در نظر گرفته می‌شد. پیست دوچرخه سواری کوهستان در دورترین مسیر قرار داشت و فاصله ۳ ساعتی با دهکده خبرنگاران داشت و برخلاف آن مسابقات شطرنج فاصله ۵ دقیقه ای داشت.

*اشک‌ها و شادی‌ها 

همه ورزشکاران برای حضور در بازی‌های آسیایی انگیزه زیادی داشتند و طبیعتا زحمت زیادی هم‌ کشیده بودند تا پرچم ایران را بالای سر ببرند. کمیته ملی المپیک هم برخلاف دوره های گذشته کاروان کیفی را در نظر گرفته بود و به قول معروف و براساس گفته مسؤولان کاروان خبری از توریست نبود، اما برخی رشته ها آنچنان که باید نتوانستند نتیجه خوبی را کسب کنند و ضعیف ظاهر شدند. پوشش خبری مسابقاتی که با مدال برای ایران همراه بود، لذت‌ خاصی داشت، نمونه اش برنز تنیس روی میز، برنز دوچرخه سواری، طلای شطرنج و نقره ژیمناستیک. زمانیکه برادران عالمیان و هدایی برنز تاریخی تنیس را برای ایران به ارمغان آوردند، حس وصف ناپذیری داشت و این حس تنها متعلق به ایرانی‌ها نبود و تماشاگران چینی حاضر در سالن گونگشو اسپورت هم تشویق پر شوری داشتند، گویی که کشور خودشان در بازی پیروز شده بود. در کنار آن لحظات غمگین هم وجود داشت و اشک‌های ورزشکاران زمانی که تلاش شان به نتیجه نرسیده بود، سخت و ناراحت کننده بود و در کنار کار حرفه‌ای پوشش خبری مسابقه و انجام مصاحبه باید به ورزشکاران هم دلداری می‌دادید و احساسات خودتان را هم کنترل می‌کردید. 

*وقتی پرافتخارترین ورزشکار ایران همه را تحت تاثیر قرار داد 

ورزشگاه المپیک اسپورت هانگژو در روز چهارم مسابقات دوومیدانی یک شب به یاد ماندنی را برای کاروان ایران رقم زد، جایی که پرتاب دیسک ایران با دو نماینده مدال‌های طلا و نقره را از آن خود کرد تا برای یک بار هم‌ شده پرچم ایران در این ورزشگاه مدرن به اهتزاز در بیاید. در پرتاب‌های سوم به بعد استرس خاصی در میان ایرانی‌های حاضر در ورزشگاه حاکم بود و هادی سپهرزاد، حسین توکلی و افشین داوری سرپرست فدراسیون نمی‌توانستند حتی روی صندلی خود بنشینند.با همه این شرایط پرتاب‌ها به پایان رسید و نتیجه ای غیر قابل تصور کس شد. حسین رسولی که کمتر کسی فکر می کرد طلا بگیرد، طلایی شد و حدادی در آخرین دوره حضورش در بازی‌های آسیایی نقره گرفت.پرچم روی دوش و اشکها روی گونه، حدادی از بازی‌های آسیایی خداحافظی کرده بود، دیدن این تصاویر هم شادی داشت و هم غم. خوشحالی از طلا و نقره و ناراحتی برای خداحافظی پر افتخارترین ورزشکار ایران از المپیک آسیایی. اشک‌های حدادی اشک‌های خیلی های دیگر را هم درآورد. 

*رکورد طولانی ترین وقفه 

مهمترین اعتراض با داوری و وقفه طولانی در مسابقه به بازی فینال کبدی ایران و هند تعلق داشت، جایی که دو تیم مدعی و رقیب سرسخت برای کسب طلا می‌جنگیدند. بازی طبق روال خود در جریان بود تا زمانی که دو تیم در امتیاز ۲۹ مساوی شدند. توقف ۷۰ دقیقه در یک بازی به خاطر ویدئو چک، مگر داریم؟ اما متأسفانه در بازی‌های آسیایی داشتیم. همه از این وقفه طولانی کلافه شده بودند، داوران ۷۰ دقیقه طول کشید تا رای شان را اعلام کنند، رأیی که به ضرر ایران بود و طلای دوره گذشته را با نقره عوض کرد. 

* نیروهای داوطلب با میانگین سنی زیر ۲۰ سال 

چیزی که در کنار نظم و انضباط چینی‌ها به چشم آمد، حضور پر تعداد ولنتیر یا همان نیروهای داوطلب بود، همگی جوان و با انگیزه. کوچکترین مشکل را با جدیت زیاد و رویی گشاده پیگیری می‌کردند و تا زمانی هم مشکل حل نمی‌شد شما را تنها نمی‌گذاشتند. با همه شرایطی که وجود داشت، نوزدهمین دوره بازی های آسیایی ۱۶ مهرماه با برگزاری مراسم اختتامیه به پایان رسید و کاروان ایران هم‌ که با بیش از ۳۰۰ ورزشکار حاضر شده بود، در پایان با ۵۴ مدال (۱۳ طلا، ۲۱ نقره و ۲۰ برنز) در مکان هفتم قرار گرفت و یک پله افت نسب به دوره گذشته را تجربه کرد.