عطریانفر: شرایط نا معقول و نگران کننده است

محمد عطریانفر، عضو حزب کارگزاران سازندگی، در گفتگو با خبرنگار سیاسی مُنیبان در واکنش به اینکه بسیاری بر این باور هستند که اصلاح‌طلبان سکوت کردند این سکوت خود خواسته است یا اجباری؟ گفت: واقعیت این که سکوت آنها ناخواسته اجباری است. جامعه سیاسی کشور در نگاه اول این انتظار را از اصلاح‌طلبان دارد که در رابطه با حوادث اجتماعی الزاما اظهارنظر کنند. در مقدمه، چنین انتظاری را باید روشن کرد که این توقع آیا از سازمان و نهاد سیاسیِ مخاطب مدنظراست یا از فرد نیروهای وفادار و یاحداقل از چهره های شاخص تابعه احزاب؟  

او افزود: به نظر می رسد نقدی که نسبت به سکوت اصلاح‌طلبان وجود دارد عمدتا به سازمان‌های تشکیلاتی انها برمیگردد. در مقام تعلیل، توجیه و یا دفاع از چنین سکوتی ابتدا باید بررسی کرد آیا قدرت حاکم این امکان و فرصت را با همه ظرفیت ها و اختیارات قانونیِ لازم فرضا به سازمان سیاسی مورد نظر (اصلاح‌طلب) در کشور داده است که در برابر نشیب و فراز سیاسی جاری از خود موضع و یا واکنشی داشته باشد تا اگر در برابر انجام این وظیفه تخطی داشت، او را به محک نقد نواخت؟

عطریانفر با اشاره به تاثیر عملکرد دولت سیزدهم در تحمیل سکوت بر اصلاح‌‎طلبان تصریح کرد: بعد از تشکیل دولت رئیسی و سیاست انقباضی حاکم در امر نظارت استصوابی که از طرف شورای نگهبان اعمال می شود، ناخواسته جریان اصلاح‌طلب به سوی انفعال و حس بازدارندگی  و عدم‌ مشارکت در سرنوشت ملی و یأس سیاسی هدایت می شود، به این معنی که چون‌ زمینه و امکان مشارکت که شکوفاترین و جذاب ترین‌اش مشارکت اجتماعی در انتخابات سیاسی است، را با روش طرد و حذف از یک جریان سیاسی سلب می‌ کنند، طبیعی است آن جریان دچار انفعال و سرخوردگی می شود. بنابراین وقتی نهاد سیاسی اسیر آن محدودیت و ممنوعیت شود دیگر نباید انتظار داشت که نسبت به هر واقعه ای واکنشی از خود نشان دهد. ریشه این انفعال و سکوت مشئوم به آن سرخوردگی و حس منفی برمیگردد که از طرف حاکمیت بر ان گروه و از جمله در فضای این سئوال به گروه اصلاحات، تحمیل شده است. بنابراین ضمن تایید اصل واقعیت بی صدایی و سکوت و اینکه آن‌طور که جامعه در انتظار شنیدن موضع اصلاح طلبان در قبال حوادث زمانه است ولی صدایی از جبهه اصلاحات دریافت نمی شود اما لاجرم باید تاکید کرد چرایی این فقدان موضع و یا سکوت، ناشی از شرایط انفعالی محصول سیاست حذف است که از ناحیه حکومت بر اصلاح‌طلبان اعمال شده است.

او در واکنش به اینکه راه‌ حلی برای خروج اصلاحات از سکوت اجباری وجود ندارد؟ اظهار کرد: جریانات و اندیشه‌های سیاسی تا زمانی می‌توانند به‌طور منطقی در صحنه فعال باقی بمانند که نظام حاکم این فرصت را به عنوان حق ذاتی و مدنی برای آنها قائل باشد. اگر از ناحیه حاکمیت، محدودیت‌ها و محکومیت‌هایی اعمال شود طبیعی است که آنها نمی‌توانند برون رفتی از آن فشارها پیدا کنند مگر اینکه استدلال‌ حاکمیت قانع کننده باشد و یا محدودیت‌ها از بین برود. به هرحال با بقاء سیاست حذف نباید در هر واقعه ای توقع واکنش سیاسی از اصلاح طلبان داشت. فشار بر اصلاح طلبان به جهت ابراز نظر سیاسی ناخواسته، انها را به ورطه بیانی از جنس ساختارشکنی می کشاند و ساختارشکنی در دیدگاه سیاست حاکم، نوعی مقابله با حاکمیت تلقی و با آن برخورد می‌شود که مطلوب نظر اصلاح طلبان نیست. 

عطریانفر ادامه داد: اصلاح‌ طلبان هیچ علاقه‌ای ندارند در تقابل با حاکمیت قرار بگیرند، لذا باید با در سخن گفتن و ابراز عقیده سیاسی با دوراندیشی جانب احتیاط را بگیرند و اگرچه دست‌ و بازوی آنها بسته‌ و اجازه تحرک سیاسی کافی ندارند لذا از آنها نمی‌توان انتظار حرکت مشابه دوره‌های قبل را داشت که نشاط اجتماعی و سیاسی داشتند و نباید آنها از این بابت، مورد سرزنش قرار گیرند. 

او در درباره اینکه حتی ائتلاف با چهره‌هایی نظیر ناطق نوری یا  لاریجانی هم نمی‌تواند برای خروج از شرایط فعلی به اصلاح‌طلبان کمک کند؟ خاطرنشان کرد: در حال حاضر انقدر شرایط نا معقول و نگران کننده است که چهره‌های اصول‌گرای منطقی و معتدل هم نسبت به سیاست‌های حاکم موضع منفی دارند و منتقد قدرت هستند.

عطریانفر در پایان یادآور شد: طبیعی است برای برون‌ رفت از این شرایط باید به یک زبان مشترک بین چهره‌های شاخص دو جریان اصلی سیاسی در ایران که اصلاح‌ طلبان و اصولگرایان هستند دست یافت شاید زبان و پیام مشترک این دو جبهه برای حاکمیت تا حدودی راهگشا باشد و قدرت حاکم نسبت به این موضع مشترک توجهی و عنایتی نشان دهد و فضای سیاسی موجود را از وضعیت بسته فعلی خارج کند.