لژیونرهای ناآماده خودمان، بهتر از توریست‌های فوتبالیست‌نمای خارجی

به گزارش منیبان؛ می‌شود نهایت بهره را از این قانون جدید پر سر و صدا کسب کرد که برای ارتقا بخشیدن به لیگ خلیج فارس موثر است و آن کوچ عده‌ای از لژیونرهای فوتبالمان است که بنا به هر دلیلی (یا عدم توافق جدید با باشگاه‌هایشان یا تصمیم به برگشت به فوتبالمان بدلیل نزدیک شدن به اواخر عمر فوتبالی شان) میتوان به فال نیک گرفت و سطح لیگ برتر ایران را حرفه‌ای‌تر کرد.و البته این داستان برای هر هوادار فوتبال باشگاهی ایران هم جذاب‌تر میشود ... این درست که داشتن لژیونرهای آماده و فیکس در باشگاه هایشان و صادر کردن بازیکنان خوب فوتبال ایرانی به کشورهای اروپایی (حتی حاشیه خلیج فارس) برای خوش آب و رنگ کردن ویترین فوتبال ایران میتواند موثر باشد و به وجهه فوتبال ایرانی کمک کند.اما از طرفی نیمکت نشین شدن برخی از لژیونرهای فوتبالمان (به دلیل ترافیک بازیکنان هم پستی‌شان) در تیمهای خود با کام بک اینان به لیگ داخلی مان، از به قولی هرز رفتن انرژی و توانایی‌هایشان جلوگیری میشود و نهایت استفاده را در باشگاه‌های داخلی خودمان خواهیم برد...به این شکل هم روحیه لژیونرهای بازگشتی که در برخی باشگاه‌های خارجی شان نیمکت نشین بودند یا کم به آنها بازی می‌رسد بالاتر می‌رود هم جایگزین شایسته ای برای خارجی های کم بازده یا ناکار آمد میشوند که این مهم به نفع تیم ملی فوتبالمان است که با بازیکنان آماده‌تر که در لیگ اکثر مواقع بازی می‌کنند و روحیه و انگیزه مضاعفی دارند مواجه می‌شود تا بازیکنان ذخیره در باشگاه‌هایشان که با روحیه‌ای پایین تحویل می‌گیرد و حتی شرایط کم بازی را داشته اند.

 سه نمونه از بازگشتهای جالب و مفید برای باشگاه های داخلی ما به این صورت بوده ؛ زمزه های حضور سعید عزت اللهی در پرسپولیس ، احتمال برگشت شهاب زاهدی به لیگ خودمان و یا بازگشت قطعی شجاع خلیل زاده به ایران اینبار با پیراهن تراکتورسازی ....اینها می‌تواند یک معامله برد- برد باشد (برای خود بازیکن، برای باشگاه خواهان او و در نهایت ضلع سوم این مثلث برنده؛ تیم ملی فوتبال ایران خواهد بود؛ با تحویل ستاره های سرحالتر و با روحیه بهتر)  بنابراین اگر به این لیوان نقل و انتقالاتی نگاهی موشکافانه و بهتر بیندازیم و نیمه خالی آن را نادیده بگیریم؛ نیمه پری این چنینی هم دارد که تا حدودی گره گشای مشکلات فوتبال داخلی و ملی است ضمناً یک نکته قابل تامل دیگر بحث صرفه جویی در هزینه هاست که از ولخرجی های بی حاصل برای فوتبالیستهای درجه چندم خارجی جلوگیری میشود و این خودش یک پیشرفت بحساب می آید ! خارجی‌های آماتور و حتی غیرحرفه‌ای که در فوتبالمان جا خوش می کردند و کاملا نقش یک "توریست فوتبالیست" را ایفا میکردند که البته توریست بودنشان به فوتبالی بودنشان می‌چربیده ! و در طول فصل یک تماشاگر ثابت و پیگیر در روی نیمکت ذخیره ها بودند ! 

اسامی نام آشنایی مثل دی کارمو برزیلی(همان پرنده فروش مشهور!) یا اوکراینی های چندین سال پیش پرسپولیس و همینطور چند خارجی بی فایده از تیم استقلال و برخی باشگاه های دیگر، در سالیان گذشته ... که به فوتبالمان و باشگاهشان کمکی نکردند و فقط این کشور خودمان بوده که از آنها پذیرایی کرده و این (توریست‌های فوتبالیست نما) را بعد از مدتی با مکافات و دردسر راهی کشور خودشان کرده که البته بماند این تورستهای نمک نشناس بعدها شکایت‌هایی بی مورد هم کردند و به توریست‌های ناسپاس فوتبال ایران تبدیل شدند ! (همچنان پرونده برخی از این اساتید خوشگذران در فیفا مختومه نشده که نشده!!)پس با همه انتقادهایی که از شرایط جدید نقل و انتقالاتی می‌شود که برخی از آنها بی جا هم نیست... اما همه حرفمان روی بخش مفید و موثر این داستان است که باید از آن بهره مند شد. ناگفته نماند که روی دیگر سکه هم حضور پرفروغ برخی از فوتبالیست‌های خارجی آماده در چند فصل اخیر بوده که در جای خود قابل تحسین است و به جذابتر شدن لیگ کمک شایانی کردند (مثل گولسیانی پرسپولیس یا لوکادیای گریز پایی که متاسفانه نیامده رفت!، شیمبای سابق فولادی ها و فعلی مس رفسنجان یا همین یامگای آبی ها) که اگر در این سالها، نود درصد خارجی های لیگ ما هم سطح اسامی مذکور بودند میشد ادعا کرد که لیگ برتر ایران از قدرتمندترین لیگهای آسیاست ولی افسوس که ...!با اینهمه در این ایام داغ نقل و انتقالاتی باید منتظر ماند و دید که چه تعداد از لژیونرهای فوتبالمان اصطلاحا کامبک می‌زنند و به فوتبالمان باز می‌گردند و چه نفرات شایسته ای هم از باشگاهشان جدا می‌شوند و به لژیونرهای جدید فوتبال ایران تبدیل میشوند؟

زمانیکه برآیند این ماجرا مشخص شود باید نگاهی کارشناسانه داشت و دید ماحصل آن در این فصل نقل و انتقالاتی پر سر و صدا به سود لیگ و نمایندگان مان در قهرمانان آسیا (در میدان سخت مواجه شدن با غولهای آسیایی) و نهایتا تیم ملی مان در جام ملتهای پیش رو میشود یا خدایی نکرده هیچ پیشرفتی حاصل نمی شود و باز نقطه سر خط؟!