آنالیز حساس‌ترین و کم‌هیجان‌ترین بازی فصل؛ توافق نکو و اوسمار برای آتش بس!

به گزارش منیبان، با وجود فرم خوبی که از استقلال و پرسپولیس در این فصل دیده می‌شد اما تقابل خط دفاع محکم تیم جواد نکونام و خط حمله آتشین پرسپولیس اوسمار، نتیجه 0-0 را به همراه داشت. با این اوصاف، در فاصله 10 هفته به اتمام لیگ، سه امتیاز اختلاف میان دو تیم اول پایتخت حفظ شد. پیش‌تر مشخص بود که استقلال، زیرنظر جواد نکونام به کنترل بازی می‌پردازد و درصورت پیدا کردن موقعیتی به سمت دروازه پرسپولیس یورش می‌برد اما حتی پرسپولیس نیز اصراری بر پیروزی در این دیدار نداشت و در نهایت یک بازی محتاط از دو تیم، فضایی کسل‌کننده را برای هواداران به وجود آورد. سوال اصلی این است که چگونه دو تیم عامل اصلی این بازی کم‌موقعیت بودند؟

استقلال از همان ابتدای کار با دوندگی زیاد در خط هافبک و حمله، حرکت پرسپولیس را از دروازه خنثی کرد. پرسپولیسی‌ها که در ضدحملات زهردار ظاهر می‌شدند، با استفاده از توپگیری یا ارسال پاس بلند، توپ را به مرکز زمین می‌رساندند. مهدی ترابی که زیرنظر اوسمار دائماً در مرکز زمین دیده می‌شود، پس از هرگونه لمس توپ، توسط یک مدافع کناری، یک هافبک مرکزی و جلال‌الدین ماشاریپوف که یار مشترک میانه زمین و حملات استقلال بود، احاطه می‌شد. در ادامه نیز استقلال با یارگیری نفربه‌نفر، باعث تعلل ترابی می‌شد و موقعیت از دست می‌رفت.

در لحظاتی هر یازده نفر استقلال در زمین خودی قرار می‌گرفتند. به نوعی سیستم 2-5-3 خطی آبی‌های پایتخت، همه مسیرها را برای استفاده از پاس مستقیم می‌بست. به همین دلیل پرسپولیس به تغییر منطقه بازی روی می‌آورد و توپ را در گوشه‌های زمین می‌چرخاند. جواد نکونام از گوستاوو بلانکو، جلال‌الدین ماشاریپوف، یک مدافع کناری و یک هافبک مرکزی که اغلب رضاوند و حامدی‌فر بودند، استفاده می‌کرد و مدام حرکت توپ تیم حریف را با حالتی خطی دنبال می‌کردند تا در کناره‌ها نیز قرمزهای پایتخت به مهره‌هایی بی‌خطر تبدیل شوند.

در نهایت نیز در صورت عبور توپ از سیستم خطی و حضور در کناره‌ها، رافائل داسیلوا در راست و آرمین سهرابیان در چپ، به کمک مدافع کناری می‌رفتند تا بال حریف را تحت فشار قرار دهند و توپ را پس بگیرند. روزبه چشمی نیز در مرکز محوطه جریمه، کنار دو مدافع دیگر استقلال قرار می‌گرفت.اولویت پرسپولیس در این دیدار، در گام اول کنترل و حفظ مالکیت توپ بود. سرمربی برزیلی پرسپولیس که از پرس سنگین استقلالی‌ها با خبر بود، از امید عالیشاه به عنوان یک هافبک ضدپرس استفاده کرد. او در مرکز زمین حضور داشت و به سمت بازیکن صاحب توپ پرسپولیس می‌رفت تا توپ را دریافت کند و به منطقه دیگری ببرد. همین امر تا حدودی منجر به کنترل مرکز زمین پرسپولیس می‌شد.

در هنگام مالکیت استقلال، پرسپولیس تنها به حضور عالیشاه در میانه زمین بسنده نمی‌کرد. عیسی آل‌کثیر به عنوان تک مهاجم پرسپولیس به عقب می‌آمد و فشار قرمزها در میانه زمین را بیشتر می‌کرد. در میانه زمین، شاگردان اوسمار با تشکیل یک مربع، بازیکنان استقلال را محاصره می‌کردند و آل‌کثیر، ضلع چهارم پرسپولیس در توپگیری‌ها بود.پرسپولیس در حمله، خط دفاعی بالا داشت و به همین دلیل، بازیکنان استقلال فضای بین دو بازیکن را برای رساندن توپ به نفر اول حملات یعنی ماشاریپوف، هدف می‌گرفتند. اینجا بود که نقش دو مدافع کناری پرسپولیس یعنی دانیال اسماعیلی‌فر و عبدالکریم حسن حس می‌شد و آن‌ها با حضور در مرکز زمین، توپ‌ها را قطع می‌کردند. در تصویر زیر نیز اسماعیلی‌فر پشت سر مسعود ریگی و مهدی ترابی که به سمت بازیکن استقلال رفته بودند، قرار گرفت و توپی که از میان این دو بازیکن رد شده بود را قطع کرد. در صورتی که شماره 11 پرسپولیسی‌ها، در فضای مناسب قرار نمی‌گرفت، حمله‌ای خطرناک از سوی استقلال شکل می‌گرفت.

 چگونه دو تیم در حمله محتاطانه عمل کردند؟

هر دو تیم با وجود اینکه برنامه‌ای دقیق برای خنثی کردن حملات یکدیگر داشتند، تصمیمات حساب‌شده‌ای برای گلزنی مدنظر نداشتند و به نظر می‌رسید که به تک امتیاز این دیدار قانع هستند. استقلال نکونام در حملات بسیار کم‌تعداد ظاهر می‌شد و ریسک نمی‌کرد. او به نوعی معتقد بود که در صورت از دست رفتن موقعیت، ضدحمله‌ای خطرناک را برای پرسپولیس ایجاد می‌کند. به همین دلیل جلال‌الدین ماشاریپوف، گوستاوو بلانکو، یک مدافع کناری (بسته به جناح بازی)، اعضای اصلی حملات بودند و مهدی مهدی‌پور نیز در برخی صحنه‌ها در حمله استقلال ایفای نقش می‌کرد.

پرسپولیس نیز عجله‌ای برای گلزنی نداشت و در حملات، فاصله اعضای خط حمله این تیم از یکدیگر بسیار زیاد بود. عیسی آل‌کثیر در حمله تنها بود و فاصله بال‌ها نیز از این مهاجم گلزن بسیار دور بود. در ادامه نیز خط حمله سه نفره پرسپولیس حتی از میانه زمین هم دور شده بود و رساندن توپ به آن محدوده تبدیل به کاری غیرممکن شده بود. بنابراین پرسپولیس نیز از ایده‌ای برای گلزنی برخوردار نبود و صرفاً برروی کنترل میانه میدان تمرکز داشت.پرسپولیس تلاش چندانی برای هم‌امتیاز شدن با استقلال نکرد و استقلال هم به دنبال دو برابر کردن فاصله نبود. هر دو تیم در این دیدار خطر نکردند و سعی کردند که اختلاف امتیازی را به همان شکلی که هست جلو ببرند. 10 هفته به اتمام لیگ باقی مانده است و هر دو تیم فرصت بسیار زیادی برای رساندن خود به جام این فصل لیگ برتر دارند. طی هفته‌های پیش‌رو مشخص خواهد شد که دیوار بلند و مستحکم دفاعی جواد نکونام پیروز خواهد بود یا شکارچی‌های فرصت‌طلب اوسمار.