کدام مهریه‌ها را نه می‌توان داد نه می‌توان گرفت!

به گزارش منیبان؛ شاید این جمله به گوش ما آشنا برسد که گفته می‌شود، «مهریه را کی داده و کی گرفته؟» اگر قرار است مهریه را کسی نگیرد و کسی هم ندهد، پس چرا آنقدر عجیب و غریب تعیین می‌شود؟ مهریه‌هایی که برای دادن و گرفتن آن باید از هفت خوان رستم رد شد.

شرایط مهریه

    مالیت داشتن: چیزی را  باید مهریه قرار داد که امکان خرید و فروش آن وجود داشته باشد. به عنوان مثال هوا قابلیت خرید و فروش ندارد.

    قابل تملک باشد: مهریه باید مالی باشد که قابلیت تملک شخصی داشته باشد. به عنوان مثال اماکن ملی، عمومی و دولتی نمی‌تواند جزو مهریه باشد.

    معین باشد: یعنی مجهولیت نداشته باشد. وقتی مالی را مهریه قرار می‌دهید باید آن مال موجود باشد و به راحتی بشود آن را خریداری کرد. مثلا نمی‌توان جواهر ته اقیانوس آرام را، مهریه قرار داد.

در ادامه به چند مهریه عجیب اشاره می‌کنیم.

سفر به پنج قاره جهان

در یک عقدنامه هزینه ۵ سفر به قاره‌های جهان شامل کشور‌های برزیل، کانادا، چین، هندوستان، فرانسه، ایتالیا، اسپانیا، آلمان، تانزانیا و استرالیا، معادل با نرخ روز مؤسسات توریستی معتبر در تهران برای تور‌های ۱۵ روزه رایج در این مؤسسات، به‌عنوان مهریه نوشته شده است.

۱۹۷۸ توپ تنیس

ورزشکار حرفه‌ای رشته تنیس برای این که نشان دهد مادیات برایش مهم نیست ۱۹۷۸ توپ تنیس را به‌عنوان مهریه تعیین کرد، اما در نهایت مهریه‌اش را در دادگاه بخشید.

یک کیلوگرم بال مگس

زنی تنها درصورتی حاضر به طلاق می‌شد که همسرش مهریه‌اش که یک کیلوگرم بال مگس بود را بدهد.

یک میلیون شاخه گل رز

زن جوان کرمانی از دادگاه تقاضا کرد شوهرش مهریه‌اش را که یک میلیون شاخه گل رز بود به او بدهد. سرانجام مرد جوان یک میلیون شاخه گل رز قرمز را از چند شهر با ۵۰۰ میلیون تومان خرید و با کامیون برای همسر سابقش فرستاد.

۱۲۰۰ نان بربری

مهریه زن جوان در مراجعه به دادگاه ۱۲۰۰ نان بربری بود که به‌علت بی‌مسئولیتی و معتاد بودن شوهرش آن را مطالبه کرده بود و در نهایت شوهر ۲۹ ساله یکجا این تعداد نان را برای همسرش خرید.

حفظ دیوان حافظ

هر دو عاشق شعر و ادبیات بودند و از آنجا که برای زن مادیات مهم نبود، مهریه‌اش را حفظ دیوان حافظ قرار داد، اما در دادگاه به‌خاطر این که مهریه وی مالیت نداشت قرار شد خودش مهریه‌ای را تعیین کند که قابل پرداخت باشد.

چشم‌هاﻯ داماد

برای نگه داشتن همیشگی داماد که تاجر بود از او خواست چشم‌هایش را مهر او کند. اما از آنجا که امکان سلب حیات یا نقص عضو به‌عنوان مهریه قانونی و شرعی نبود، مرد تاجر را تنها به پرداخت سکه‌های طلا محکوم کردند.