جای خالی زبان اشاره در قانون حمایت از افراد دارای معلولیت

به گزارش منیبان؛ زبان اشاره، سیستم قراردادی خاص منظم و پیشرفته زبانی است که برای انتقال معنا به جای الگوهای صوتی یا نوشتاری در زبان از الگوهای علایم دیداری (ترکیب همزمان شکل، جهت و حرکت دستان، بازوها یا بدن و حالات صورت برای بیان سلیس افکار گوینده) در یک کلمه اشاره استفاده می‌کند.

اینکه زبان اشاره در کشور به رسمیت شناخته نشده است باعث شده که در حال حاضر برخی ناشنوایان در نمایش برخی کلمات به زبان اشاره، اتفاق نظر نداشته باشند و از سوی دیگر ناشنوایان برای انجام برخی امور خود مانند امور حقوقی در قوه قضاییه نیازمند مترجم هستند اما رسمیت نداشتن زبان اشاره موجب شده که برای مترجم ناشنوا که به زبان اشاره مسلط است، بودجه خاصی دیده نشود.

از سوی دیگر این امکان وجود دارد که چون زبان اشاره خاصی به رسمیت شناخته نشده، برخی ناشنوایان زبان اشاره مورد استفاده در سیما را متوجه نشوند.

حامد عابدین زاده رئیس انجمن خانواده ناشنوایان ایران درباره جای خالی زبان اشاره در قانون حمایت از افراد دارای معلولیت می‌گوید: این قانون در سال ۹۶ به تصویب رسید و پیش از آن هشت سال در کمیته پیگیری این قانون بود و حقوق ناشنوایان پایمال شد چون به ما گفتند شما خوب نتوانستید خواسته های خود را بگویید.

او با بیان اینکه زبان و فرهنگ ناشنوایان فرق می‌کند، می‌افزاید: این مساله مهم است که مشکلات ناشنوایان از خود ناشنوایان پرسیده شود. چند سال است که قرار بوده زبان اشاره را به رسمیت بشناسند و در قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت به صورت الحاقی بیاید. برای اینکه زبان اشاره به رسمیت شناخته شود، کمپینی راه‌اندازی شده و تاکنون ۲۵ هزار امضا جمع شده است.

رئیس انجمن خانواده ناشنوایان ایران ادامه می‌دهد: تا زمانی که زبان اشاره در قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت تعریف نشود، به تبع آن برای مترجم زبان اشاره در بودجه‌ها در نظر گرفته نمی‌شود. جالب است بدانید که ۴۳ سال است که زبان اشاره در مدارس استثنایی ممنوع شده است و این مساله موجب شده تا فشار روحی به کودکان وارد شود.

عابدین زاده خاطرنشان می‌کند: زبان اشاره در ۸۰ کشور جهان شناخته شده و جای تعجب دارد در ایران با تمدن قوی این زبان هنوز به رسمیت شناخته نشده است.