حمله هواداران در کنسرت به ساسی مانکن با فریادهای بی شرف!/ فیلم
مخمصه بدی برای لات‌های کوچه خلوت سیاست در خارج از کشور بروز کرده؛ بعد از گوگوش و مهناز افشار و تعدادی دیگر از چهره‌ها که با واقعیت رفقا و هم‌کیشانشان مواجه شدند، ساسی مانکن، خواننده مستهجن هم لقب خود را از مخاطبانش گرفت.
به گزارش منیبان، گوگوش خواننده لس آنجلسی پس از کنسرتش در سیدنی، با جمعیتی از هم مسلکانش روبرو شد که بر سرش فریاد می زدند: خجالت بکش بی شرف! این ادبیات فرهیخته! در اعتراض مدنی! به این مسئله بود که چرا کنسرت برگزار کرده است. مشابه این مسئله برای ساسی مانکن هم رخ داده است.
خواننده لس آنجلسی که تلاش می کند خود را یک فعال سیاسی هم نشان دهد، در استرالیا طعم ادبیات و خشونت هم کیشانش را چشید.
گوگوش پس از کنسرتش در سیدنی، با جمعیتی از هم مسلکانش روبرو شد که بر سرش فریاد می زدند: خجالت بکش بی شرف! این ادبیات فرهیخته! در اعتراض مدنی! به این مسئله بود که چرا کنسرت برگزار کرده است. گوگوش آن قدر تحت تاثیر احساسات فرهیخته دوستانش قرار گرفته که با اضطراب به سمت ماشینش می رود تا مشت و لگد دوستانش شامل حالش نشود!
در هفته های گذشته اجتماعاتی که مخالفین جمهوری اسلامی با حضور تجزیه طلبان و بعضاً هواداران همجنس گرایی در خارج از کشور برگزار کردند صحنه های تراژیک و کمدی فراوانی رقم زده است.
تراژیک از این جهت که انسان با دیدن رفتار و ادبیات ماقبل عصر حجری بسیاری از آنان که حداقل به فارسی صحبت می کنند، سرافکنده می شود. و کمدی از این بابت که برخی از اینها که جمهوری اسلامی را به بدرفتاری متهم می کنند، در اجتماعات مدنی !شان کمتر از فحش کش دار به ناموس یکدیگر آرامشان نمی کند! برخی شان هم اعتراض می کنند که اصلاً چرا می گویید ناموس؟
ساسی مانکن هم لقب گرفت: «بی شرف»
مخمصه بدی برای لات های کوچه خلوت سیاست در خارج از کشور بروز کرده؛ بعد از گوگوش و مهناز افشار و تعدادی دیگر از چهره ها که با واقعیت رفقا و هم کیشانشان مواجه شدند، ساسی مانکن، خواننده مستهجن هم لقب خود را از مخاطبانش گرفت؛ آن ها که برای دقایق مستمری، او را بی شرف صدا زده و به برگزاری کنسرتش اعتراض می کردند.
این اعتراض ها ادامه داشت، تا آن که نهایتاً پلیس این مخاطبان ساسی مانکن را از کنسرتش بیرون کرد! امّا احتمالاً صدای این لقب گذاری تا پایان کنسرت در گوشش بود.
مخمصه از آن جهت که همه منطق این ها سرمایه داری و شهرت پرستی و پول پرستی است؛ لذا با همان منطق هم لاطائلات سیاسی می گویند و لات کوچه خلوت می شوند، و هم کنسرت و رقصشان را در هر شرایطی که باشد برگزار می کنند؛ حالا هم خودشان و هم دوستانشان به تناقض درونی خورده اند که بالاخره باید کدام ادا را دربیاورند؟ ادای غم یا همان ساز و رقص مزه اش بیشتر است؟ این پارادوکسهای سنگین و این هفتادرنگی در این اجتماعات، صحنه های عبرت انگیز عجیبی خلق کرده است؛ ملّت نمی داند به این آدمها بخندد یا به خاطر ایرانی بودنشان گریه کند؟
