مشکلات تاریخی معلمان و وعده‌های تکراری مسئولان
معلمها هر سال در دوازدهم اردیبهشت دوباره به یاد آورده می‌شوند؛ گویی این روز نامگذاری شده تا هر سال یک روز باشد تا در آن مشکلات آنها بازگو شود و وعده‌های داده شده به آنها تجدید شود و دوباره فراموش شود. این داستانی است که تقریبا هر سال تکرار می‌شود بدون اینکه چیزی از مشکلات معلمان کم کند!
به گزارش منیبان، معلمها هر سال در دوازدهم اردیبهشت دوباره به یاد آورده می‌شوند؛ گویی این روز نامگذاری شده تا هر سال یک روز باشد تا در آن مشکلات آنها بازگو شود و وعده‌های داده شده به آنها تجدید شود و دوباره فراموش شود. این داستانی است که تقریبا هر سال تکرار می‌شود بدون اینکه چیزی از مشکلات معلمان کم کند!
به گزارش مردم سالاری آنلاین ،طی این سالها بسیار درباره حل مشکلات این قشر بخصوص مشکلات معیشتی آنها سخن گفته شده و مهمترین وعده ای که در این خصوص داده شده «رتبه بندی معلمان» است. این موضوع که سالها در دولت و مجلس معطل ماند و تصویب آن سالها طول کشید در نهایت با اما و اگرهای بسیاری تصویب شد ولی اجرای آن به گونه ای است که اکثر معلمها از آن ناراضی هستند. به گفته معترضان به اجرای این طرح، بسیاری از معلمان با وجود نزدیک‌شدن به آستانه بازنشستگی و داشتن مدارج علمی‌سطح دکتری و ارشد در رتبه‌های 3 و حتی پایین‌تر قرار گرفته‌اند و بالعکس کسانی با سابقه بسیار اندک بر رتبه‌های صدر نشسته و صعود ناگهانی کرده‌اند. نابسامانی سایت و ثبت نام و نتیجه نهایی این رتبه بندی هم مزید بر علت بود. طرحی که دولت از ابتدا توان و قدرت اجرای آن را نداشت، گویا در این ماه‌ها روی دست دولت مانده و نمی‌تواند آن را درست و به شکلی موثر اجرا کند.
از سوی دیگر از همان ابتدا ناگفته پیدا بود که این طرح پاسخ‌گوی انتظار معلمان و نظام تعلیم و تربیت کشور نیست. پاسخ منفی به این انتظار به دلیل اجرای کج‌دار‌و‌مریز آن نیست؛ اگر رتبه‌بندی در بهترین شکل آن هم اجرا می‌شد و معلمان، بالاترین رتبه را کسب می‌کردند باز هم این طرح نمی‌توانست تأثیری در ترمیم حقوق معلمان و افزایش سطح کیفی آموزش داشته باشد. فاصله کیهانی حقوق و دستمزد معلمان و سایر کارکنان دولت، رقم ناچیز بودجه اختصاص داده‌شده به طرح، پیچیدگی و ابهام آن و تأخیر 10 ساله اجرای رتبه‌بندی و بودجه و اعتباری که در این تأخیر از دست رفت، همه و همه نشان از ناکارآمدی قانون رتبه‌بندی معلمان داشت.
اسفندماه سال گذشته اتفاقی افتاد که نشان داد مشکلات معلمها عمیقتر از این حرفهاست. در این ماه واریز حقوق و عیدی این قشر به تاخیر افتاد و متاسفانه هیچ پاسخ درستی به اعتراض به حق آنها داده نشد. در واقع بی کفایتی دولتمردان و بخصوص وزیر آموزش و پرورش به اندازه ای بود که در این مورد حتی توان پیگیری هم نداشتند . با این همه این اتفاق باعث شد که این وزیر استعفا داده شود و هم اکنون این وزارتخانه با سرپرست اداره می‌شود! برخی از معلمها نیز مطالباتی عقب افتاده داشته و دارند که در روزگاری که حتی حقوق روتین آنها داده نمی‌شود، انتظارپرداخت آنها نمی‌رود. در آستانه روز معلم امسال بازهم وعده دادن‌ها آغاز شده و احتمالا امروز به اوج خود می‌رسد! همین هفته سرپرست وزارت آموزش و پرورش وعده داد: معلمان مطالباتی هم از ما دارند و به هر میزان که بتوانیم در همین روزهای اخیر از مطالباتشان پرداخت می‌کنیم. وی همچنین از رسیدگی به اعتراضات درباره رتبه بندی خبر داد اما مشخص نیست که این رسیدگی چگونه است و چه نتیجه ای خواهد داشت.
چند روز قبل جمعی از مدیران و معلمان شهر تهران با سرپرست وزارت آموزش و پرورش دیدار کردند و از مطالبات و مشکلات پیش روی این قشر سخن گفتند. در این دیدار ضعف مدیریت در اجرای رتبه‌بندی و درگیر کردن معلمان به مسائل بی‌ارتباط با شغل معلمی‌همچون بارگذاری مستندات،کمبود مدرسه و معلم پرتکرارترین مشکلات مطرح شده توسط معلمان بود.
یکی از معلمها در این دیدار گفت: در دولت سیزدهم بعد از سالها شاهد به ثمر نشستن رتبه‌بندی معلمان بودیم اما با آیین‌نامه نامناسب و پرنقص، کام معلمان را تلخ کردند در حالی معلمان درگیر جمع آوری مستندات بی ارتباط با شغل خود هستند که نیاز است مسئولان به فکر توانمندسازی آنها باشند.امیدواریم ترمیم احکام رتبه بندی معلمان با بارگذاری مستندات جدید باعث شود آنها با امیدواری سال‌های بیشتری خدمت کنند، این شیوه رتبه‌بندی معلمان، زنگ خطر را به صدا درآورده است و پاسخ منطقی به اعتراضات می‌تواند مانع یک آسیب بزرگ شود. آیا می‌توان امیدوار بود که این مشکلات حل شود؟ این چیزی است که معلمها انتظار دارند والا برگزاری مراسم‌های تکراری و اهدای هدیه‌های ناچیز به این قشر از طرف دولتمردان آن هم با هزار تبلیغ و منت فایده ای ندارد!
