مادر ترانه علیدوستی از مردم خواست برایش دعا کنند/ بیماری ترانه چیست؟

 به گزارش منیبان، ترانه علیدوستی در صفحه توئیترش از بیماری حادی که دچار شده، سخن گفت و اذعان کرد به خاطر این بیماری به ندرت می تواند سوار مترو یا اتوبوس شود.

ترانه علیدوستی بازیگر سینما و تلویزیون در پست های صفحه توئیترش از ابتلا به بیماری "کلاستروفوبیا" خبر داد و اذعان کرد به دلیل مبتلا بودن به این بیماری به ندرت می تواند سوار مترو و اتوبوس یا آسانسور بدون آینه شود.

ترانه علیدوستی در حساب توئیتر خود به تازگی از ابتلایش به کلاستروفوبیا به صورت حاد خبر داد. این عارضه اما چه علائمی دارد و فرد مبتلا به آن از چه مشکلاتی رنج می‌برد؟

تنگناهراسی یا ترس از محیط بسته یا کلاستروفوبیا به ترس از گیر کردن در یک مکان تنگ و راه گریز نداشتن گفته می‌شود. فرد مبتلا به این عارضه مثلا سوار آسانسور نمی‌شود یا از ورود به تونل می‌ترسد و اگر این کارها را بکند بسیار مضطرب خواهد شد و احساس خفگی خواهد کرد. به عنوان نمونه ترانه علیدوستی اعلام کرده که به خاطر این عارضه نمی‌تواند از اتوبوس یا مترو استفاده کند. 

رنج این عارضه وقتی بیشتر می‌شود که فرد نیاز به حضور در چنین مکان‌هایی مانند تصویربرداری ام‌آر‌آی داشته باشد. فرد مبتلا کلاستروفوبیا فضای بسته دستگاه ام‌آرآی بسیار وحشت‌آور و ترسناک است. آنها فکر می کنند در این مکان ها و شرایط خاص ممکن است از ترس بمیرند.

اتاق‌های کوچک و یا قفل‌شده، تونل، آسانسور، مترو، جمعیت‌های شلوغ هریک به تنهایی می‌تواند محرکی برای شروع علایم باشد. فردی که در مواجهه با یکی از این شرایط دچار بروز علایم می‌شود، معمولاً در مواجه با سایر شرایط نیز دچار این حالت می‌شود.

افراد مبتلا به این فوبیا از قرار گرفتن در فضاهایی که موجب ترس آنها و به وجود آمدن اضطراب در وجودشان ‌می‌شود، اجتناب می‌کنند. برخی همچنین سعی می‌کنند این فوبیا را مخفی نگه دارند تا دیگران متوجه نشوند و برای ‌آنها مشکلی ایجاد نشود. برخی افراد که برای اولین بار در یک فضای بسته دچار حمله اضطرابی می‌شوند، در آینده این ترس در ‌آنها شرطی‌سازی می‌شود و این باعث می‌شود تا از همه فضاهای بسته، ترس و هراس داشته باشند.‌

برای همین این‌گونه افراد رفتار خاص خودشان را دارند و مثلا به محض ورود به یک مکان دربسته اقدام به باز کردن پنجره‌ها می‌کنند یا در نزدیک‌ترین صندلی به در ورودی یا خروجی می‌نشینند. اگرچه این رفتارها به آن‌ها آرامش می‌دهد اما کل ترس و اضطراب را از بین نمی‌برد.

تنگناهراسی حاداغلب به عنوان یک اختلال اضطراب دیده می‌شود و می‌تواند به وحشت‌زدگی منجر شود. بررسی‌ها نشان می‌دهد که ۵ تا ۷ درصد از مردم جهان دچار تنگناهراسی هستند ولی تنها درصد کمی از آن‌ها از درمان روانپزشکی برخوردار شده‌اند. علایم این هراس می تواند شامل احساس ترس شدید از گیرافتادن و محدودیت، ترس شدید از خفه‌شدن، تمایل شدید به رفتن به مکان ها باز، اضطراب و نگرانی، احساس تنگی‌نفس و متعاقب آن نفس‌نفس‌زدن، طپش‌قلب، نفس نفس زدن، غش کردن، تعریق و ضعف و احساس خستگی باشد. بدر بستگان درجه اول مبتلایان به این اختلال، شیوع ‌بیماری سه برابر افراد دیگر است و برای برخی این مسئله ریشه ژنتیکی می‌تواند داشته باشد. عموماً پدیده یادگیری در فرزندان و پایه ژنتیکی، هر دو می‌توانند در ابتلا به این ترس در کودکان مؤثر باشند. ‌به عنوان نمونه اگر کودکی به عنوان تنبیه در حمام یا انباری قرار گیرد و به طور اتفاقی دچار حمله اضطرابی شود ممکن است ‌با پدیده شرطی‌سازی، ترس از فضای بسته برای همیشه در او به وجود آید. درمان تنگناهراسی از طریق دارو درمانی، روان‌درمانی (حساسیت‌زدایی منظم، غرقه‌سازی، سرمشق‌گیری و تنش کاربردی)، هیپنوتیزم و خانواده‌درمانی امکان پذیر است. درمان با داروهای ضداضطراب مانند بنزودیازپین‌ها، بتا بلاکرها و مهارکننده‌های مونو آمینو اکسیداز و سایر داروها مانند بوسپیرون امکان پذیر است. همچنین می توان از نوروفیدبک و بیوفیدبک نیز در درمان غیر دارویی هراس به عنوان روش مکمل دارو درمانی یا در موارد مقاوم به درمان دارویی استفاده کرد.

علایم اصلی :احساس ترس شدید از گیرافتادن و محدودیت،ترس شدید از خفه‌شدن،تمایل شدید به رفتن به مکان‌ها باز،اضطراب و نگرانی،احساس تنگی‌نفس

نشانه‌ها

نفس‌نفس‌زدن (تاکی‌پنه)،تپش‌قلب (پالپیتیشن)،تعریق،ضعف