زلزله بورسی سریال «بازی ماهی مرکب»
سریال موفق نتفلیکس به نام «بازی ماهی مرکب» برای بینندگان در سراسر جهان یک غافلگیری بزرگ بود. سریالی که به گفته شرکت تولیدکننده فیلم نتفلیکس ۱۴۲ میلیون خانوار در جهان بازدیدکننده آن بودهاند! اما این اثر عجیب، برای سرمایهگذاران سهام در کشور اصلی آن، یعنی کره جنوبی نیز به همان اندازه شدید است.
شاخص بورس کره جنوبی از زمان انتشار این سریال در اواسط سپتامبر حدود 4 درصد کاهش یافته است. اما دهها سهام در بخش سرگرمی از گروههای موسیقی کرهای موسوم به کی-پاپ گرفته تا سینما افزایش قیمت چشمگیری داشتهاند.
کره جنوبی عمدتا به خاطر گوشیهای هوشمند سامسونگ و خودروهای هیوندای برای مردم جهان شناخته شده است، اما همسایههای آسیایی این کشور، با قدرت کرهایها در صادرات محصولات فرهنگی مانند فیلم و موسیقی آشنا هستند. بسیاری اکنون در سئول امیدوارند موفقیت بازی ماهی مرکب به جهانی شدن این صنعت کمک کند.
بازدهی عجیب سهام فرهنگی
لی سانگ هون، تحلیلگر ارشد در شرکت سرمایهگذاری و اوراق بهادار HI در سئول گفت: «صحنه برای درامهای کرهای و دستیابی به مخاطبان گستردهتر آماده شده است. رشد قیمت سهام شرکتها در این حوزه منعکسکننده چنین انتظاراتی است.»
بازدهی ۱۰ سهم برتر حوزه سرگرمی بورس کره جنوبی
استودیو باکت که سهام آژانس مربوط به لی جانگ جائه، بازیگر مرد سریال بازی ماهی مرکب را در اختیار دارد، از زمان انتشار سریال در 17 سپتامبر حدود 35 درصد رشد داشته است. استودیو سانتاکلاز اینترتینمنت، تهیهکننده سریال جنایی «اسم من» نیز با رشد ۵۰ درصدی در این مدت همراه شده است.
در مجموع، از زمان انتشار بازی ماهی مرکب، شاخص گروه سرگرمی و فرهنگی کزدک بورس کره افزایش 23 درصدی را تجربه کرده است. طبق بررسیهای بلومبرگ تا 22 اکتبر، صندوقهای جهانی 106 میلیارد وون (90 میلیون دلار) سهام مربوط به بخش فرهنگی کره را به سبد خود اضافه کردهاند. سهامداران خرد نیز خالص خرید ۲۵۷ میلیارد وونی را از زمان انتشار سریال ثبت کردهاند.
راز موفقیت سریال محبوب کرهای
شین سویئون، تحلیلگر شرکت شینیانگ سکیوریتیز میگوید: «خیلی چیزها به موفقیت بازی ماهی مرکب کمک کردند. هنرمندان پاپی که حس کنجکاوی برای شناخت بیشتر فرهنگ کره را برانگیختند».
مطمئناً، پایههای قدرت کنونی این بخش، حداقل به دوران ریاستجمهوری کیم دائه جونگ در اواخر دهه 1990 برمیگردد. آن زمان بود که سیاستگذاران پتانسیل صنعت سرگرمی را تشخیص دادند و قوانین و مشوقهای مالیاتی را برای ترویج محتوای محلی وضع کردند.
به گفته کیم دو هون، منتقد فیلم ساکن سئول، فیلمسازان و استودیوهای ضبط کرهای به سرعت فهمیدند که نمیتوانند به سبک ژاپن و چین که تماشاگران بسیاری در داخل خود کشورشان دارند موفق شوند؛ بنابراین، باید آهنگها، فیلمها و درامهایی را بسازند که در خارج از کشور جذاب باشد.