چرا اسرائیل به دنبال توقف مذاکرات وین است؟
در حالی که مذاکرات وین در خصوص برنامه صلح آمیز هسته ای ایران در دولت آقای رئیسی، اواخر هفته گذشته، هنوز اولین مرحله اش را طی نکرده بود، رژیم صهیونیستی برای متوقف کردن آن خود را به آب و آتش زد.
به گزارش منیبان، نفتالی بنت نخست وزیر اسرائیل پنجشنبه گذشته همزمان با مذاکرات در هتل کوبورگ وین، با آنتونی بلینکن تلفنی صحبت کرد و در اظهاراتی که رسانه‌های غربی منعکس کردند، به صراحت خواستار توقف فوری مذاکرات شد.
این درحالی است که یک روز قبل از آن یائیر لاپید وزیر خارجه اسرائیل در دیدار امانوئل مکرون در پاریس خواستار هم تشدید تحریم های بین المللی علیه ایران و هم اعمال "تهدید نظامی" بزعم خود "معتبر" شد.
و همزمان ریچارد مور رئیس ام آی سیکس ، سرویس اطلاعات مخفی بریتانیا مرحله جدیدی از ایران هراسی را کلید زد و ایران را در صدر تهدیدکنندگان کشورش دانست. جالب اینکه این موضع گیری عجیب انگلیسی ها که معاون وزیر خارجه شان پای میز مذاکرات در وین بود، بعد از تماس های وزیران خارجه رژیم صهیونیستی و بریتانیا اتفاق افتاد.
این دو 29 نوامبر برابر 8 آذر یک مقاله مشترک را در روزنامه دیلی تلگراف منتشر کردند که محوریت آن بر ممانعت از برنامه صلح آمیز هسته ای و به بیان دیگر ناکام گذاردن مذاکرات وین بود.
با این همه اسرائیلی ها هنوز ول کن ماجرا نیستند؛ بطوری که دیوید بارینا رئیس موساد را راهی واشنگتن کرده اند که محور اصلی این سفر پرونده ایران و مذاکرات وین است.
اینکه طی سال های گذشته اسرائیلی ها اصلی ترین منبع ایران هراسی در جهان محسوب شده و هزاران کلمه دروغ از طریق رسانه های تحت سیطره صهیونیست ها مخابره کرده اند، جای بحث نیست، اما دست و پا زدن اسرائیلی ها برای به هم زدن مذاکرات به هر قیمت برای چیست؟ صهیونیست ها از کدام جنبه از دستاوردهای یک توافق در وین وحشت دارند؟
قطعا رژیمی که خودش دارای صدها کلاهک هسته ای است، منطقی نیست که از فعالیت های صلح آمیز تحت نظارت بین المللی نگرانی داشته باشد، بنابراین این همه هیاهو برای چیست؟ آیا نگران رهایی ملت ایران از زیر تیغ تحریم های ظالمانه است؟، یا اوج کینه از کشوری تاریخی در منطقه با فرهنگ هزاران ساله باعث این برآشفتگی و سراسیمگی شده است؟
اما بیش از هرچیزی به نظر می رسد این رژیم نگران آینده خود می باشد؛ چرا که دیپلماسی پر تحرک جمهوری اسلامی ایران طی ماه های اخیر به ویژه سیاست دولت سیزدهم در تقویت و تحکیم روابط و گسترش همکاری های اقتصادی و تجاری با همسایگان در حال ایجاد فضایی آرام در منطقه است و با تغییر معادلات، منطقه به سمت نوعی همگرایی در حرکت است .
این شرایط برای رژیمی که ثبات و آرامش منطقه را به زیان منافع خود می بیند و طی یکی دو سال اخیر نیز تلاش کرده است در قالب پروژه عادی سازی روابط با اعراب، دوقطبی های بیشتری در منطقه ایجاد کند، بیش از هر زمان اختناق آور است؛ بنابراین هرگونه توافق در وین را در تضاد با منافع خود تلقی می کند.
