دلیل برقرار نکردن تماس چشمی در کودکان چیست؟
نگاه کردن به یک نفر می‌تواند نشان‌دهنده توجه، احترام، صمیمیت، اعتماد، علاقه و مراقبت باشد. گاهی اجتناب از تماس چشمی برای لحظات کوتاه می‌تواند بخشی طبیعی از رشد کودک باشد. با این حال، در مواقع دیگر، می‌تواند نشان‌دهنده یک مسئله پزشکی یا عاطفی باشد که ممکن است نیاز به مداخله داشته باشد.
به گزارش منیبان؛ اجتناب از تماس چشمی یکی از نشانه‌های رایج بیماری‌هایی مانند اختلال طیف اوتیسم و اختلال اضطراب اجتماعی است، بنابراین منطقی است که اگر والدین متوجه شوند که فرزندشان از نگاه کردن به چشم‌های افراد بدش می‌آید، نگران باشند.
چگونه به کودک خود در برقراری تماس چشمی کمک کنیم
اغلب، وقتی بچه ها از تماس چشمی اجتناب میکنند، به دلیل موقعیتی است که در آن قرار دارند و احساساتی که دارند. در مواقع دیگر مسائل مربوط به سلامت روان ممکن است باشد. بنابراین، اگر مشکوک هستید حتما با پزشک یا درمانگر مشورت کنید.
دریافت تشخیص صحیح و یادگیری اینکه فرزند شما با برخی از مسائل اجتماعی-عاطفی یا آسیب‌های روحی دستوپنجه نرم می‌کند، به او کمک می‌کند تا درمان و توجه مناسب را برای هر چیزی که در حال وقوع است، دریافت کند.
کودک باید توسط یک پزشک یا تیمی که در تشخیص رسمی اختلال طیف اوتیسم آموزش دیدهاند، ارزیابی شود. علاوه بر این، ممکن است بخواهید در صورت داشتن هر گونه مشکل دیگری در بینایی فرزندتان، از نظر اختلالات چشمی غربالگری کنید.
علاوه بر این، برای هر کودکی، میتوانید او را تشویق کنید که تماس چشمی بیشتری برقرار کند و سطح راحتی خود را از طرق مختلف در خانه افزایش دهد. اولاً، میتوانید با برقراری ارتباط چشمی با آنها، این رفتار را الگوبرداری کنید. سعی کنید این کار را در مواقعی که احساس آسیب‌پذیری می‌کنید یا گفتگوی جدی دارید و همچنین در زمان‌های آرام و سرگرم‌کننده انجام دهید.
همچنین میتوانید به آرامی از فرزندتان بخواهید هنگام صحبت کردن به چشمان شما نگاه کند. گاهی اوقات، بچه‌ها فقط به یادآوری و تمرین این مهارت نیاز دارند.
بچه‌ها اغلب مهارت‌های جدید را از طریق بازی و تکرار زیاد به بهترین شکل یاد می‌گیرند. حتی میتوانید با برگزاری مسابقات بازی کنید تا ببینید چه کسی می‌تواند طولانی‌ترین نگاه مستقیم را داشته باشد.
وقتی متوجه شدید که فرزندتان نگاهش را برمی‌گرداند، میتوانید از او بپرسید که چرا و چی احساس دارد. به این ترتیب، اجتناب آنها از تماس چشمی می‌تواند به سیگنالی تبدیل شود که اتفاق دیگری در حال وقوع است.
آنها ممکن است به حمایت و راهنمایی شما نیاز داشته باشند. کار بر روی توانایی آنها برای شناسایی و بیان احساسات و سایر مهارت‌های مقابله‌ای می‌تواند به آنها کمک کند در مواقع استرس نیز با تماس چشمی احساس راحتی بیشتری کنند.
