داستان عجیب بازگشت جوان عاشق پیشه به خانه پس از ۲۸ سال آوارگی+عکس

به گزارش منیبان؛ عبدالله روشن پور معروف به عبدی، اهل دهستان رمشک قلعه گنج است که تابستان سال ۱۳۷۳ در آستانه جوانی به دلایل شخصی، خانه اش و دیارش را ترک و برای پیدا کردن کار به شهرستان های همجوار همچون رودبارجنوب و عنبرآباد سفر می کند، او پس از مدتی کارگری در این مناطق با تعدادی از کارگرهای افغانستانی آشنا شده و تحت تاثیر صحبت های آنها به صورت غیرمجاز از مرز خارج و به هرات افغانستان می رود.

عبدالله طی این سالها سختی ها و مشقت های زیادی داشته، یک تصمیم عجولانه، او را به جایی برده بود که حتی پشیمان شدنش از این سفر هم نمی توانست بلیط برگشتش به خانه باشد.

یک جوان ساده و بی آلایش روستایی، پس از آنکه با ازدواجش با دختر مورد علاقه اش موافقت نمی شود برای اینکه مشکلی برای خانواده نامزدش ایجاد نشود و آن دختر بتواند بدون حاشیه و حرف و حدیث ها به زندگی اش ادامه دهد، بار سفر می بندد و از همه تعلقات خود چشم پوشی می کند، عبدالله شاید تصور این را نمی کرد دست تقدیر حتی او را از سرزمینش هم جدا کند.

هرچه بود، جوان ۲۸ سال پیشِ گزارش ما، امروز به خانه خود برگشت و مورد استقبال اهالی روستا و خویشاوندان قرار گرفت.

خواهرزاده عبدالله گفت: عبدی، ۲۸ سال است که رمشک را ترک کرده و خداروشکر الان پدر و مادرش هم در قید حیات هستند، او سه خواهر و یک برادر دارد و درواقع خانواده مستضعفی هستند.

رضا احمدی نیا ادامه داد: پدر عبدالله چندین سال به دنبالش گشت و اثری از او نیافت و پس از گذشت این همه سال ناامید شده بودند و فکر می کردند او فوت کرده است.

او تصریح کرد: پدرش تا همین چند سال قبل از او یاد می کرد و منتظر او بود و امروز آرزوی دیدن دوباره فرزندش برآورده شد و اهالی رمشک امروز به استقبال عبدی آمدند و از بازگشت او حیرت زده و خوشحال هستند.

عبدالله فرزند مهیم، دیگر نمی تواند به گویش رمشکی صحبت کند، او با لهجه افغانستانی به خبرنگار ما گفت: به دلایلی روستای محل سکونتم را ترک کردم و پس از آن، کارگرهای افغان مرا که در آن زمان نوجوان بودم و کسی را نداشتم با خودشان به افغانستان بردند و بیش از ۲۰ سال در هرات افغانستان کارگری، چوپانی و کشاورزی می کردم، آنهایی که من را باخودشان به افغانستان برده بودند می دانستند که من ایرانی هستم و مدام این را به من گوشزد می کردند که هویت من ایرانی است و باید به ایران برگردم.

او اظهار کرد: هیچ سند و یا شناسنامه هویتی که ثابت کند اهل کدام کشور و منطقه هستم در دست نداشتم، چندین مرتبه تلاش کردم به صورت قاچاقی وارد ایران شوم اما در مرز بازداشت شده و مجددا به افغانستان برگردانده شدم و پس از چندین بار تلاش بیهوده، خسته شدم و دیگر تلاشی برای بازگشت به خانه نکردم.

او ادامه داد: چندین سال قبل از طریق آشنایی، با یک نفر قاچاقچی انسان ارتباط برقرار کردم و با پرداخت پول به صورت غیرمجاز وارد ایران شدم، من و تعدادی دیگر از اهالی افغانستان را برای کار به استان یزد و شهرستان خاتم بردند و حدود پنج سال در آن شهرستان کارگری می کردم.

عبدالله افزود: دیگر اعصابم خراب شده بود، مشکل روحی پیدا کرده بودم اما همچنان چهره پدر و مادرم را خوب به یاد داشتم و برای دیدنشان لحظه شماری می کردم اما نمی دانستم چگونه پیدایشان کنم به دلیل اینکه شناسنامه و کارت هویتی نداشتم و می ترسیدم وقتی پیدایشان کنم دستگیر شده و مجددا به افغانستان بازگردانده شوم.

او تصریح کرد: مشکل خودم را با یکی از یزدی ها و صاحب کارانم درمیان گذاشتم و آنها کمک کردند و از طریق تلفن ۱۱۸ آدرس و شماره تماس دهیاری و شورای روستا را برایم پیدا کردند و زنده بودنم را به خانواده ام اطلاع دادند و با همکاری دوستان یزدی ام توانستم به آغوش خانواده برگردم و از دیدن همشهریانم خیلی خوشحال هستم و برای دیدن پدر و مادرم لحظه شماری می کنم، آنها در روستای حُور کنگرو منتظرم هستند.

صاحب کار عبدالله که با خودروی خود، او را به قلعه گنج آورده اظهار داشت: عبدی در زمین های کشاورزی و باغ های پسته ما کار می کرد و فکر می کردیم اهل افغانستان است، بعد از چند سال که بیشتر با وی آشنا شدیم برای ما توضیح داد که متولد یکی از روستاهای دور افتاده و محروم استان کرمان است، ما این منطقه را نمی شناختیم و کمک کردیم تا بتواند خانواده خود را پیدا کند.

او گفت: پس از تماس با خانواده و فامیل وی، چند شب قبلبه همراه خانواده ام و عبدالله از یزد به سمت رمشک حرکت کردیم و به زادگاهش رسیدیم و خوشحال شدم که عبدی خانواده خودش را پیدا کرده است