شیوع اختلال "استرس پس از ضربه" در زنان مبتلا به ایدز
پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی تهران با انجام یک مطالعه در خصوص اختلال استرس پس از ضربه در مبتلایان به HIV عنوان کردند که حدود ۴۴.۵ درصد از زنان مبتلا به HIV دچار اختلال استرس پس از ضربه هستند.
به گزارش منیبان؛ عفونت HIV به عنوان یکی از مهمترین معضلات بهداشتی، اجتماعی و اقتصادی بشریت در جهان است. احتمال دریافت ویروس از شریک جنسی آلوده، در زنان بیشتر از مردان است. تشخیص HIV میتواند به خودی خود یک رویداد آسیبزا باشد و منجر به ایجاد و پیشرفت اختلال استرس پس از ضربه یا PTSD شود که خود پیامدهای منفی زیادی را به همراه دارد و این آسیب در زنان به مراتب بیشتر از مردان است.
به همین دلیل پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی تهران با انجام یک مطالعه میزان و عوامل ایجاد کننده اختلال استرس پس از ضربه را زنان مبتلا به HIV بررسی کردند.
این پژوهش یک مطالعه مقطعی بود که بر روی ۳۹۰ نفر از زنان HIV مثبت و در بازه زمانی آذر ماه ۱۳۹۷ تا اردیبهشت ۱۳۹۸ در مرکز تحقیقات ایدز، درمانگاه و بخش زنان واقع در بیمارستان امام خمینی انجام شد. پژوهشگران در این مطالعه از پرسشنامه می سی سی پی(Mississippi Scale) برای ارزیابی اختلال استرس پس از ضربه استفاده کردند و دادههای به دست آمده نیز با استفاده از نرمافزارهای آماری مورد تحلیل قرار گرفتند.
در این پژوهش میانگین نمره اختلال استرس پس از ضربه در زنان HIV مثبت ۲۱.۸۶±۱۰۰.۴۵ برآورد شد و مشخص شد که ۴۴.۵ درصد از آنها از اختلال استرس پس از ضربه رنج میبرند.
همچنین به ترتیب فوت اعضای خانواده، سابقه نازایی، وضعیت مسکن، سابقه خشونت، نوع و تعداد زایمان و وضعیت ابتلای فرزندان بیشترین ارتباط معنی دار را با اختلال استرس پس از ضربه در زنان HIV مثبت داشتند.
نتایج این پژوهش بر اولویت دادن به نیازهای روان شناختی(سابقه خشونت و فوت اعضای خانواده)، اجتماعی، اقتصادی (توجه به وضعیت مسکن) و پزشکی (سابقه نازایی، زایمان و ابتلای فرزندان) زنان HIV مثبت که در حال تجربه اختلال استرس پس از ضربه هستند تاکید کرد.
نتایج این پروژه تحقیقاتی با عنوان «بررسی شیوع PTSD و عوامل مرتبط با آن در زنان HIV مثبت مراجعه کننده به مرکز تحقیقات ایدز بیمارستان امام خمینی تهران در سال ۱۳۹۷» در پایگاه نتایج پژوهشهای سلامت کشور منتشر شده و زهرا بهبودی مقدم، الهام رضایی، فاطمه نجفی و لیلا شاه محمدی پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی تهران مجری اصلی این طرح تحقیقاتی بودند.