آیا قولنامه همان سند معامله است؟!
قراردادی که تحت عنوان قولنامه در بنگاه‌های معاملاتی یا بیرون از آن‌جا تنظیم می‌شود، سندی عادی است و به همین دلیل طرفین (خریدار و فروشنده) باید نهایت دقت را در تنظیم آن داشته باشند تا بعدا دچار مشکل نشوند.
به گزارش منیبان؛ گاهی افراد قصد خرید یا فروش مالی را دارند، اما مقدمات آن فراهم نیست. مثلا خریدار پول کافی ندارد یا فروشنده باید نسبت به تسویه حساب‌های شهرداری، دارایی و غیره اقدام کند. در این حالت طرفین، قراردادی عادی تنظیم می‌کنند. در آن متعهد می‌شوند در زمان و مکان مشخصی (دفتر اسناد رسمی) حضور یابند و با شرایط تعیین‌شده در قرارداد، معامله را انجام دهند. به این قرارداد تنظیم‌شده قولنامه گفته می‌شود.
معامله ملک با قولنامه
بدین معنا که در قولنامه فقط بیعانه پرداخت می‌شود و طرفین به یکدیگر مهلت می‌دهند که باقی‌مانده ثمن معامله در مهلت مقرر تهیه شود. در غیر این‌صورت معامله‌ای انجام نخواهد شد.
قولنامه ممکن است رسمی یا عادی باشد. امتیاز قولنامه رسمی بر قولنامه عادی این است که امتیاز ذیل قولنامه رسمی از تکذیب و تردید مصون است و اگر وجه التزامی در متن قولنامه رسمی قید شده باشد، با جمع بودن شرایط خاص می‌توان از طریق اجرای ثبت، تقاضای صدور اجراییه کرد. این در حالی است که قولنامه عادی این امتیاز را ندارد.
آیا می‌توان قولنامه را به عنوان سند معامله به حساب آورد؟
قولنامه یکی از اسناد تجاری است که در بسیاری از معاملات مانند معاملات ملکی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اما سوالی که وجود دارد این است که آیا می‌توان قولنامه را به عنوان سندی برای انتقال یا همان بیع به حساب آورد یا خیر؟
بر اساس معنای قولنامه این معامله به معنای تعهد برای انتقال مال است و دلیل مالکیت یا سند به حساب نمی‌آید.
اما گاهی اوقات در روابط اشخاص نمی‌توان بر اساس عنوان توافق طرفین اظهارنظر کرد، بلکه باید به محتوا و متن قراردادی که دو طرف نوشته‌اند مراجعه کرد و سپس بر اساس آن داوری را انجام داد.
بر اساس توضیحاتی که داده شد تصمیم‌گیری در این رابطه نیازمند بررسی مستندات مربوط و تشخیص اراده دو طرف معامله است و در نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه آمده است که نمی‌توان به‌طور کلی درباره قولنامه صحبت کرد و باید برای بررسی این موضوع حتما قصد و رضای طرفین را مورد بررسی قرار داد.
