رنگ واقعی آسمان چیست؟

به گزارش منیبان؛ آیا واقعا آسمان آبی است؟ آسمان به نظر ما آبی رنگ است اما در حقیقت آسمان بی‌رنگ است. چشمان ما به دلیل مولکول‌های نور منتشرشده درون جو، فقط آن را با رنگ آبی تشخیص می‌دهد.

آیا واقعا آسمان آبی است؟

پدیده انتشار نور، دلیلی علمی و منطقی این واقعه‌ است. رنگ آبی با طول موج کوتاه، بیشتر از رنگ قرمز در آسمان منتشر می‌شود؛ بنابراین چشم ما نور آبی را بیشتر و بهتر تشخیص داده و آسمان را همیشه آبی می‌بیند.

بررسی دقیق‌تر این موضوع:

رنگ آبی آسمان ناشی از برهم کنش نور با مولکول‌های گازی که در جو زمین وجود دارند ایجاد می‌شود. به این فرآیند، پراکندگی نور گفته می‌شود. رایج‌ترین تئوری مورد قبول که رنگ آبی آسمان را توضیح می‌دهد، پراکندگی نور توسط اتمسفر است. اتمسفر حاوی گازها و ذراتی است که با ذرات سبک دیگر برخورد می‌کند و در جهت‌ها و شدت‌های مختلف پراکنده می‌شود. نور از طیف هفت رنگ مختلف تشکیل شده است. این رنگ‌ها عبارت هستند از قرمز، نارنجی، زرد، سبز، آبی، نیلی و بنفش که ذرات موجود در آن‌ها به صورت ناهموار پراکنده شده‌اند. نور آبی در طول موج‌های کوتاه‌تر حرکت می‌کند و در هنگام گذر نور خورشید از هوا، بیشتر از رنگ‌های دیگر پراکنده می‌شود. همچنین، رنگ آبی نسبت به دیگر رنگ‌ها مانند قرمز، دارای فرکانس بالاتری است و بیشتر پراکنده می‌شود. بنابر همین اصل ما آسمان را به رنگ آبی مشاهده می‌کنیم.

اما چرا آبی؟

اما چرا آسمان ما آبی است و مثلا بنفش، ‌قرمز یا صورتی نیست؟‌ مثلا شب‌ها که خورشید در آسمان نیست، با آسمانی مشکی طرف هستیم که نور ستاره‌ها و ماه در پس‌زمینه مشکی آن می‌درخشد. چرا در روز این اتفاق نمی‌افتد؟

جو زمین

این اتفاق در صورتی می‌‌افتاد که زمین جو نداشت. در واقع مسئولیت اصلی همه این داستان‌ها، جو زمین است که باعث می‌شود زندگی ما روی زمین ادامه یابد. تابش نور خورشید در مقابل ماه یا ستاره‌ها بسیار زیاد است و به همین دلیل زمانی که وارد جو زمین می‌شود، تاثیری متفاوت از نور ماه و ستاره‌ها در شب ایجاد می‌کند.

نور خورشید ترکیبی از طول موج‌های مختلف است که رنگ‌های مختلفی را در دل نور سفید خود دارد. هنگام وقوع رنگین‌کمان، شما می‌توانید این طیف رنگی را ببینید یا با قرار دادن منشوری در برابر پرتو نور خورشید آن را به رنگ‌های سازنده آن تجزیه کنید. این نور سپید و درخشان خورشید در روز برای اینکه بتواند خود را به چشمان ما برساند باید از میان جو غلیظ سیاره ما عبور کند. جوی که عمدتا از نیتروژن و اکسیژن تشکیل شده است. عبور نور خورشید از دل این گازهای جوی که ابعاد ذرات تشکیل‌دهنده آن‌ از طول موج نور کوچک‌تر است، باعث می‌شود تا این طول موج‌های مختلف متناسب با طول موجشان در جو پراکنده شوند. همین پراکندگی است که باعث می‌شود تا در روز برخلاف شب همه آسمان روشن شود. چرا که منبع نور، به‌ مقداری قوی است که میزان پراکندگی آن باعث روشن‌شدن کل آسمان می‌شود.