سرگرمی پرهزینه
حدود صدوسی سال پیش مردی مرفه برای سرگرمی، گروهی از حیوانات را از اروپا به امریکا برد؛ بدون آن که به عواقب کارش فکر کند.
به گزارش منیبان، روزنامه اعتماد نوشت: «اواخر قرن نوزدهم میلادی مردی به نام یوجین شفلین در نیویورک امریکا زندگی می‌کرد که گویا ثروتمند شکم‌سیری بود و ریاست انجمنی به نام انجمن امریکایی سازگاری با محیط زیست را هم به عهده داشت. تام فیلیپس در کتاب «تاریخ مختصر به گند کشیدن جهان» داستان گندی را که شفلین زد روایت می‌کند. می‌نویسد «او بی‌شک علاقه بسیار زیادی به شکسپیر داشت. بنابراین، طرح بسیار خوشایند و هیجان‌انگیزی را آغاز کرد: او تصور کرد برای ارج نهادن بزرگ‌ترین شاعر انگلیسی، چه چیزی می‌تواند بهتر از این باشد که همه گونه‌های پرندگان نام برده در نمایشنامه‌های شکسپیر را وارد امریکا کنیم؟ انجمن سازگاری با محیط زیست امریکا این کار را شروع کرد.»
تعداد زیادی پرنده مثل چکاوک و فنچ و توکای آوازخوان را از اروپا آوردند و در حیات‌وحش رها کردند که همگی بعد مدتی، به علت ناسازگاری با محیط ناآشنا و نامساعد مُردند. اما او و همفکرانش دلسرد نشدند و پرنده دیگری را امتحان کردند. روز ششم مارس ۱۸۹۰ بود که او «همراه با دستیاران خود در پارک مرکزی ایستاد و به‌تدریج، در تعدادی از قفس‌ها را باز کرد که شصت سار اروپایی در آنها بودند.» او سال بعد ۴۰ سار دیگر را به همین شکل در شهر رها کرد. تعداد زیادی از این سارها هم مُردند، اما چندتایی زنده ماندند و تولید مثل کردند. چون سارها «موجوداتی مقاوم و تطبیق‌پذیرند و با محیط جدید سازگار می‌شوند و برای بقا تلاش می‌کنند. در یک اتفاق جالب، دسته کوچکی از آنها پناهگاهی را در سازه‌های زیر پیش‌آمدگی لبه بام در موزه تاریخ طبیعی امریکا پیدا می‌کنند. ساختمانی که مخصوص حفظ تاریخ طبیعی ملی است، به طور اتفاقی به تغییر چشمگیر آن تاریخ کمک کرد. چون به‌تدریج تعداد سارها رشد کرد و رشد کرد و رشد کرد. پیش از پایان دهه، تعداد آنها در نیویورک سیتی بسیار زیاد بود. تا سال ۱۹۲۰ سارها در نیمی از کشور پراکنده شدند. تا دهه پنجاه، آنها در کالیفرنیا بودند. امروزه دویست میلیون از این مزاحم‌ها در سراسر امریکای شمالی زندگی می‌کنند و شما می‌توانید آنها را در هر جایی از مکزیک تا آلاسکا ببینید. به گفته نیویورک تایمز آنها تبدیل به یکی از پرهزینه‌ترین و مضرترین پرندگان در قاره ما شدند، یا همان طور که واشنگتن‌پست می‌گوید تقریبا منفورترین پرنده در امریکای شمالی است.
سارها که به طور دسته‌ای و با سروصدا پرواز می‌کنند و تعدادشان می‌تواند به میلیون‌ها پرنده برسد، محصولات را در مقیاس وسیع از بین می‌برند. آنها گندمزارها، زمین‌های کشت سیب‌زمینی و ذخایر غلات را از بین می‌برند. سارها مهاجم‌اند و گونه‌های پرندگان بومی را از لانه‌های‌شان بیرون می‌کنند و به گسترش بیماری‌هایی کمک می‌کنند که هم بر انسان و هم بر دام اثر می‌گذارد. از جمله بیماری‌هایی مانند عفونت‌های قارچی تا سالمونلا.» حتی سال ۱۹۶۰ دسته‌ای چندهزارتایی از سارها در آسمان بوستون با هواپیمایی برخورد کردند و «موتورهای هواپیما آسیب دید، قطعات خردشده آن به زمین پرتاب شدند و شصت‌ودو تن از هفتادودو مسافر پرواز فوت کردند.»
این پرندگان از عوامل موثر بر آسیب به مزارع کشاورزی هستند و می‌گویند هر سال چند صد میلیون دلار از محصولات کشاورزی را فقط در امریکای شمالی از بین می‌برند. آنان در آن محیط جولان می‌دهند، چون حدود صدوسی سال پیش مردی مرفه برای سرگرمی، گروهی از آنان را از اروپا به امریکا برد؛ بدون آن که به عواقب کارش فکر کند. راوی می‌گوید: «اگر او در عوض می‌توانست به دویدن ... یا نقاشی با آبرنگ علاقه‌مند شود، هیچ‌کدام از این اتفاقات نمی‌افتاد.»
