خبر عجیب از برخورد رئیس جمهور آمریکا با ایران

به گزارش مُنیبان، روزنامه نیویورک تایمز در یادداشتی به قلم «ادوارد وانگ» خبرنگار کهنه‌کار این رسانه دموکرات‌ها در آمریکا، سیاست خارجی جو بایدن را شبیه به سیاست خارجی دونالد ترامپ جمهوری‌خواه خوانده است.

یادداشت این خبرنگار که طی ۲۲ سال اخیر در نیویورک تایمز کار کرده و برای این روزنامه از نیویورک، بغداد و پکن گزارش‌های مختلفی نوشته است، تحت این عنوان منتشر شد: «رئیس جدید در موضوعات سیاست خارجی، بسیار شبیه به رئیس قدیمی اقدام می‌کند».

به نوشته او، «دولت بایدن در مورد اولویت‌های راهبردی مانند چین، خاورمیانه و استقرار نیروهای نظامی ایالات متحده، همان مسیری را که دولت ترامپ داشت، ترسیم کرده است».

ادوارد وانگ نوشت: «احوالپرسی از طریق زدن مشت و دیدارش با ولی‌عهد عربستان سعودی. تعرفه‌ها و محدودیتهای کنترلی صادراتی علیه چین(جنگ تعرفه‌ای و محدودیت‌های تجاری). اورشلیم (قدس اشغالی) به عنوان پایتخت اسرائیل. خروج نظامیان آمریکایی از افغانستان».

او ادامه داد: «مقامات و تحلیلگران سابق می‌گویند که با گذشت بیش از یک سال و نیم از دوران ریاست جمهوری بایدن، رویکرد دولت او به اولویت‌های راهبردی به طور شگفت انگیزی با سیاست‌های دولت ترامپ سازگار است».

در یادداشت آمده است: «آقای بایدن در جریان مبارزات انتخاباتی (سال ۲۰۲۰) قول داد که از مسیرهایی که دولت قبلی در پیش گرفته بود، جدا شود و از برخی جهات در زمینه سیاست خارجی این کار را انجام داده است. او ائتلاف‌هایی را به ویژه در اروپای غربی که دونالد ترامپ با تاکیدهایش بر سیاست «اولویت اول با آمریکا» و انتقاد از سایر کشورها تضعیف کرده بود، ترمیم کرده است. طی ماه‌های اخیر، تلاش‌های آقای بایدن واشنگتن را به رهبری ائتلافی که تحریم‌هایی را علیه روسیه در طول جنگ اوکراین اعمال می‌کند، قرار داد».

کارزار انتخاباتی ۲۰۲۰ بایدن

وانگ ادامه داد: «آقای بایدن نظام‌ها و حکومت‌های استبدادی را محکوم کرده است، اهمیت دموکراسی را ترویج کرده و خواستار همکاری جهانی در مورد موضوعاتی از جمله تغییرات آب و هوایی و همه‌گیری ویروس کرونا شده است اما در حوزه‌های حساس، دولت بایدن (در قیاس با دولت ترامپ) وقفه‌های قابل توجهی انجام نداده است و این نشان می‌دهد که در واشنگتن ترسیم مسیرهای جدید در سیاست خارجی چقدر دشوار است».

وی ادامه داد: «این موضوع طی ماه جاری، زمانی که آقای بایدن به اسرائیل و عربستان سعودی سفر کرد، به نمایش گذاشته شد، سفری که تا حدی با هدف تقویت روابط نزدیکتر میان کشورهایی بود که مقامات ترامپ تحت توافق موسوم به توافقنامه ابراهیم ترویج کرده بودند».

خبرنگار کهنه کار نیویورک تایمز نوشت: «آقای بایدن در عربستان سعودی با ولیعهد محمد بن سلمان دیدار کرد به رغم وعده قبلی خود مبنی بر تبدیل کردن این کشور به کشوری "منفور و مطورد" به دلیل نقض حقوق بشر و به ویژه قتل نویسنده واشنگتن پست در سال ۲۰۱۸ (قتل جمال خاشقچی). سازمان‌های اطلاعاتی ایالات متحده به این نتیجه رسیدند که شاهزاده دستور این قتل وحشیانه داده است. در پشت صحنه به رغم قول قبلی آقای بایدن برای پایان دادن به کمک‌ها به دلیل حملات هوایی سعودی که منجر به کشته شدن غیرنظامیان شد، ایالات متحده همچنان از ارتش سعودی در جنگ یمن حمایت می‌کند».

«استفان ای بیگون» دستیار وزیر خارجه آمریکا در دولت دونالد ترامپ که سابقه عضویت در شورای امنیت ملی آمریکا در دولت جورج بوش را دارد، به نیویورک تایمز گفت: «سیاست‌ها دارند همگرا می‌شوند. تداوم امری عادی است حتی بین روسای‌جمهور متفاوتی مانند ترامپ و بایدن».

«اِما اشفورد» عضو ارشد اندیشکده «شورای آتلانتیک» اما اعتقاد دارد: «با گذشت زمان، بایدن به بسیاری از وعده‌های انتخاباتی خود عمل نکرد و به وضعیت موجود در خاورمیانه و آسیا پایبند بود».

«ادوارد وانگ» خبرنگار کهنه‌کار نیویورک تایمز در یادداشت نوشت: «هر دو دولت ترامپ و بایدن مجبور شده‌اند با این سوال دست و پنجه نرم کنند که چگونه می‌توان سلطه جهانی آمریکا را در زمانی که به نظر می‌رسد این تسلط در حال افول است، حفظ کنند. چین به عنوان وزنه صعود کرده و روسیه جسورتر شده است».

«ادوارد وانگ» خبرنگار نیویورک تایمز

وی معتقد است: «استراتژی امنیت ملی دولت ترامپ به طور رسمی سیاست خارجی را به سمت "رقابت قدرت‌های بزرگ" با چین و روسیه و دور کردن از اولویت دادن به گروه‌های تروریستی و سایر بازیگران غیردولتی تغییر داد. دولت بایدن تا حدی به دلیل حوادثی مانند حمله روسیه به اوکراین به این حرکت ادامه داده است».

وانگ ادامه داد: «کاخ سفید بایدن انتشار استراتژی امنیت ملی خود را که در اوایل سال جاری پیش‌بینی می‌شد به تعویق انداخت. مقامات (آمریکایی) به دلیل جنگ اوکراین آن را بازنویسی می‌کنند. انتظار می‌رود سند نهایی همچنان بر رقابت میان قدرت‌های بزرگ تاکید کند».

به نوشته او، «برخی از محققان می‌گویند سنت تداوم بین دولت‌ها محصول ایده‌های مرسوم و تفکر گروهی برخاسته از تشکیلات سیاست خارجی فراحزبی در واشنگتن است، که بن رودز معاون مشاور امنیت ملی باراک اوباما، آن را با تمسخر، "حباب" نامید. اما برخی دیگر استدلال می‌کنند که شرایط بیرونی از جمله رفتار دولت های خارجی، احساسات رای‌دهندگان آمریکایی و نفوذ شرکت‌ها، رهبران ایالات متحده را با طیف محدودی از حق انتخابت‌ها مواجه می‌کند».

ادوارد وانگ در ادامه گزارش خود به سراغ مواضع سیاست خارجی جو بایدن و دونالد ترامپ روسای جمهور کنونی و سابق آمریکا در قبال ایران رفت.

به نوشته او، «در مورد حادترین موضوع خاورمیانه، ایران و برنامه هسته‌ای آن، آقای بایدن روشی متفاوت از آقای ترامپ در پیش گرفته است. دولت آمریکا در حال مذاکره با تهران برای بازگشت به توافق هسته‌ای دوران اوباما است که آقای ترامپ آن را برچید و منجر به تسریع غنی‌سازی اورانیوم ایران شد اما مذاکرات به بن‌بست رسیده است و آقای بایدن گفته است که به یکی از اقدامات اصلی آقای ترامپ علیه ارتش ایران یعنی معرفی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به عنوان یک سازمان تروریستی پایبند خواهد بود با وجود اینکه این کار مانعی برای توافق جدید است».

از نظر نویسنده یادداشت نیویورک تایمز، «بارزترین نمونه تداوم بین دو دولت (بایدن و ترامپ) سیاست دولت‌ها در قبال چین است. وزارت امور خارجه (آمریکا) برچسب نسل‌کشی را که وزارت خارجه دولت ترامپ به چین به دلیل سرکوب مسلمانان اویغور زد، حفظ کرده است. مقامات (دولت) بایدن به عبور و مرور کشتی‌های نیروی دریایی ایالات متحده از طریق تنگه تایوان و فروش تسلیحات به تایوان برای جلوگیری از تهاجم احتمالی چین ادامه داده‌اند. جنجال‌برانگیزتر از همه، آقای بایدن تعرفه‌های دوران ترامپ بر چین را حفظ کرده است به رغم این واقعیت که برخی از اقتصاددانان و چندین مقام ارشد ایالات متحده، از جمله جانت یلن وزیر خزانه‌داری آمریکا، هدف و تاثیر آنها را زیر سوال می‌برند».

«کوری شاکه» مدیر مطالعات سیاست خارجی و دفاعی اندیشکده «امریکن اینترپرایز» درباره چرایی شباهت مواضع بایدن و ترامپ علیه چین به نیویورک تایمز گفت: «نه دولت ترامپ و نه بایدن سیاست تجاری و اقتصادی نداشته‌اند که دوستان آسیایی ایالات متحده برای کمک به آنها جهت کاهش اتکا به چین از آمریکا درخواست کرده‌اند. هم دولت بایدن و هم دولت ترامپ تا حدی مشکل چین را بیش از حد نظامی می‌کنند چرا که نمی‌توانند بخش اقتصادی این موضوع را درک کنند».