مسعود پزشکیان، تنها صدا، تنها امید مردم

شاید سال 92 از رد صلاحیت هاشمی رفسنجانی شوکه شدیم، شاید سال 1400 از رد صلاحیت علی لاریجانی تعجب کردیم اما اینبار رد صلاحیت ها شگفت زده مان نکرد، این روالی است که متاسفانه شکل گرفته تا شاید انتخابات به یک رقابت درون جریانی در اصولگرایان تبدیل شود اما اینبار فرق می کند. یکبار وقتی هاشمی رفسنجانی که آن روزها چشم امید یک مردم به او بود حذف شد، حماسه ساختیم و اجازه ندادیم آنچه عده ای می خواهند به سرانجام برسد، امروز هم باید همت کنیم و بگوییم نقش آخر را مردم می زنند نه یک جریان خاص!

مسعود پزشکیان در همه سال های نمایندگیش در مجلس صدای مردم بود، چه در روزهای تند و سخت سال 88 که پشت تریبون مجلس با صدای بلند خطبه حضرت علی در باب حق مردم را می خواند و چه روزهایی که با صدای بلند از حق زندگی مردم دفاع می کرد. چه آن روزهایی که یک رزمنده در جبهه مدافع تمامیت ارضی کشور بود، چه آن زمانی که در قامت یک نماینده از حق یکایک مردم ایران ایران دفاع می کرد. او تنها بازمانده مردانی است که خاک خوردند و خاک ندادند، طعنه شنیدند و حق مردم را پس نزدند. 

امروز هرکسی دلش برای ایران، برای مردم ایران، برای معیشت و اقتصاد، برای جامعه مدنی، برای اصلاح روندهای غلط، برای اصول انقلاب 57 که مردم را مالک و صاحب کشور می دانست و برای پس زدن جریانی که مردم را زینت سیاست ورزیشان می دانند می تپد باید نه تنها پای صندوق رای بیاید بلکه تا روز انتخابات کنار مسعود پزشکیان بماند و از او حمایت کند. اجازه ندهیم با حذف پزشکیان، این آخرین صدا قطع شود.