ادعاهای ضد ایرانی بنت در سازمان ملل/ دیگر با حرف نمیشود ایران را متوقف کرد!
نفتالی بنت نخست وزیر رژیم صهیونیستی مواضع این رژیم علیه برنامه هسته ای صلح آمیز جمهوری اسلامی ایران را تکرار کرد.
به گزارش منیبان؛ بنت طی سخنانی در هفتاد و ششمین مجمع عمومی سازمان ملل متحد اذعان کرد که ایران در چند سال گذشته یک جهش بزرگ در زمینه تحقیق و توسعه هسته ای داشته است .
بنت گفت که با حرف نمی توان حرکت سانتریفیوژها را متوقف کرد.
او ادعا کرد که برنامه ساخت سلاح هسته ای ایران به نقطه غیر قابل برگشتی رسیده و تمامی خطوط قرمز را رد کرده است .
اتهام زدن به ایران در حالی از سوی نخست وزیر رژیم صهیونیستی تکرار می شود که این رژیم دستکم ۲۰۰ بمب هسته ای در اختیار دارد و تاکنون اجازه بازرسی از مراکز اتمی خود را به بازرسان سازمان بین المللی انرژی اتمی نداده است .
در مقابل این رفتار ، برنامه هسته ای ایران زیر نظر آژانس بین المللی انرژی اتمی قرار دارد و این سازمان بین المللی در تمامی گزارش های خود در ارتباط با این برنامه، اشاره ای به انحراف آن به سمت ساخت تسلیحات هسته ای نداشته است .
توسعه اسلام گرایی در منطقه ، نابودی اسراییل و توسعه نفوذ در عراق ، لبنان ، سوریه ، یمن و غزه از سوی جمهوری اسلامی ایران بخش دیگری از اتهاماتی بود که نفتالی بنت مطرح کرد.
وی با طرح این ادعا که تهران تلاش دارد تمام خاورمیانه را زیر چتر هسته ای خود در آورد، حرف چندی پیش خود را دوباره تکرار کرد و گفت که این رژیم اجازه ساخت سلاح هسته ای توسط ایران را نمی دهد.
این ادعا در حالی مطرح می شود «ایهود اولمرت» نخستوزیر سالهای ۲۰۰۶-۲۰۰۹ رژیم صهیونیستی در مقالهای نوشت که این رژیم قدرت نظامی که بتواند توان هستهای ایران را برای همیشه از بین ببرد ندارد.
اولمرت در روزنامه «هاآرتص» نوشت که سیاست «بنیامین نتانیاهو» در قبال ایران و تکرار این ادعا که ایران در آستانه دستیابی به سلاح اتمی است، درست نبود، چرا که غنیسازی وسیع و سریع اورانیوم لزوما موجب نمیشود که ایران به بمب اتم دست یابد.
او در پاسخ به سؤال خود مبنی بر اینکه پس در قبال توان هستهای ایران چاره چیست و چه باید کرد، نوشت: «سخنان تحریکآمیز باعث نمیشود که توان نظامی واقعی برای از بین بردن توان هستهای ایران را به طور کامل به دست آورید، آنگونه که در عراق و سوریه انجام دادیم و زمانی که تلاش میکنیم تا آماده مواجهه فراگیر نظامی شویم، ممکن نیست که چگونگی پایان آن را ارزیابی کنیم.»