مرد هزار صدا

به گزارش منیبان، قطعا که ذهن ما، ما را می‌فریبد و هرگز گذشته آنی نبوده و نیست که ما تصویر و تصورش می‌کنیم اما بعضی اوقات گذر زمان و نو شدن زمانه یادمان می‌اندازد که گذشته چیزهایی داشت که امروز دیگر نداریم، گذشته کسانی را داشت که نمی‌شود تکرارشان کرد، اسطوره‌هایی که می‌روند و غول‌هایی که تمام می‌شوند.

حالا که چند هفته‌ای از مرگ «سایه» گذشته و ایران، شاعری نام‌آور را از دست داده، مگر می‌شود حسرت گذشته را نخورد، گذشته‌ای که هم سایه بوده است، هم شجریان و هم لطفی و هم ... گذشته اینجا خود را تحمیل می‌کند و ما تسلیم می‌شویم و غرق می‌شویم در حسرت از دست دادن انسان‌های بی‌تکرار.

هفته‌ی پیش هم «گذشته» دوباره بر در کوبید آن هنگام که رسانه‌ها از رفتن «منوچهر اسماعیلی» خبر دادند؛ مرد هزار صدای دوبله‌ی ایران، او که به تنهایی قسمتی از نوستالژی ایرانی بود.

حافظه‌ی ما پر است از نماهایی که او شنیدنی‌اش کرده بود، جوانی بسیاری در سالن‌های سینما با هیجان صدای او گذشت و کودکی بسیاری به تماشای تلویزیونی که او با هزار صدایش یک تنه هزاردستانش را می‌گفت.صدای منوچهر اسماعیلی بخشی از میراث فرهنگی ماست، چه فرهنگ عامه و چه کاربلدان و دنبال‌کنندگان تخصصی‌تر سینمای جهان و ایران.

مگر می‌شود حسرت از دست دادن منوچهر اسماعیلی را نخورد وقتی شاهکارهای علی حاتمی را به یاد می‌آوریم، وقتی روزهای خوب کیمیایی را مرور می‌کنیم یا آثار تحسین‌شده‌ی تقوایی را؛ مگر می‌شود حسرت نخورد وقتی یاد طنین صدای آنتونی کوئین در نقش حمزه، عموی محمد رسول‌الله می‌افتیم در آن فیلم ماندنی مصطفی عقاد یا وقتی چندباره پاپیون را تماشا می‌کنیم و باز صدای استیو مک‌کوئین را می‌شنویم که فریاد می‌زند "آهای لعنتی‌ها من هنوز زنده‌ام".

هفته‌ی گذشته، دوباره‌ی کفه‌ی «گذشته» سنگین‌تر شد و سمت اکنون، سبک‌تر. منوچهر اسماعیلی رفت تا دوباره باور کنیم که صداست که می‌ماند. خبرآنلاین به احترام مرد هزارصدای دوبله‌ی ایران، منوچهر اسماعیلی را چهره‌ی هفته‌ی گذشته معرفی می‌کند و چند نقش ماندنی از سینمای ایران را که او صداپیشگی کرده، با شما مرور می‌کند. شما هم می‌توانید اینجا از صدای منوچهر اسماعیلی بنویسید، از خاطراتی که با نقش‌های دوبله شده توسط او دارید یا صداپیشگیِ نقش‌هایی که به نظر شما به یادماندنی‌ترند.