خجالت نکشیدین از این فیلم؟

به گزارش منیبان، رضا مقصودی فیلمنامه‌نویس کهنه‌کاری که در این جایگاه آثار موفقی مثل «لیلی با من است»، «مهر مادری»، «شیدا» و آثار گیشه‌ای مثل «من سالوادور نیستم» را در کارنامه داشت؛ سال 96 با یک کمدی متفاوت به‌نام «خجالت نکش» در سینمای ایران کارگردانی را هم تجربه کرد. کمدی که در زمان اکران مورد توجه قرار گرفت؛ اما فراتر از آن با ورودش به شبکه نمایش خانگی مورد اقبال زیادی قرار گرفت. نداشتن سوپراستار مانع از آن شده بود که مخاطبان زیادی فیلم را در سالن‌های سینما ببینند؛ اما شبکه نمایش خانگی بستر خوبی بود که زمینه دیده شدن این کمدی شیرین را فراهم کرد. کمدی که داستانش درباره بچه‌دار شدن قنبر و صنم زوجی سالخورده بود. فیلم به‌خاطر فضای صمیمی، شوخی‌های سرراست که آلوده به موارد بی‌ادبانه و ارجاعات جنسی نبود، بازی خوب بازیگران و البته لوکیشینی خوب مورد توجه قرار گرفت و زمینه برای ساخت فیلم دوم فراهم شد. 

مقصودی در فاصله ساخت دو فیلم یک سریال نوروزی هم برای تلویزیون ساخت به‌نام «دوپینگ» که آن‌هم موفق و خوش‌ساخت از کار درآمد هرچند بترکان و ویژه هم نبود. با این اوصاف مقصودی فرصت این‌که فیلم دومش را بسازد داشت تا روند موفقیت‌هایش را ادامه دهد. اما فیلم دوم به چند دلیل خوش‌ساخت و شیرین از کار در نیامد. 

1. رقبای سرسخت| سال 96 به اندازه یکی دو سال اخیر کمدی‌های خوب در سینما نبود و «خجالت نکش» می‌توانست تک تازی کند. اما این روزها رقبای سرسختی اکران شدند که انتظار مخاطب را بالا بردند. 

2. ایده‌ای که تازگی نداشت| فیلم دوم درباره این است که قنبر و صنم تصمیم می‌گیرند طلاق بگیرند تا در روزی سعد باهم دوباره ازدواج کنند؛ اما شناسنامه‌های‌شان در دفترخانه‌ای که جدا شدند می‌ماند و دردسرها شروع می‌شود. ایده فیلم اول جذاب و تازه بود. اما فیلم دوم نمی‌توانست موقعیت‌های کافی برای بامزه بودن ایجاد کند. 

3. نقش‌های مکمل ضعیف| فیلم اول، سوای قصه‌ای که بامزه‌تر بود لشگری از بازیگران خوب و شناخته شده داشت که آن‌ها هم می‌توانستند قصه را جلو ببرند. اما در فیلم دوم تمام بار شوخی‌ها روی دوش دو بازیگر اصلی است و بازیگران فرعی هم یا مثل بهرنگ علوی خوب طراحی شخصیت نشدند یا اساساً بازیگران خوبی نبودند. 

4. داستان طولانی و ریتم نامناسب| فیلم در لحظاتی می‌تواند شیرین باشد و خاطره فیلم اول را تداعی کند؛ اما در ادامه قصه‌اش کش‌دار می‌شود و سر از جایی در می‌آورد که گیرایی لازم را ندارد. لحن دوپاره فیلم مخاطب را پس می‌زند. 

با این‌همه در بین برخی از کمدی‌های روی پرده یا مواردی که طی یک‌سال اخیر اکران شدند مثل «خط استوا» بازهم می‌توان «خجالت نکش» 2 را اثر موفق‌تری دانست.