تذکر جدی نرگس آبیار؛ مراقب انواع ابلق باشید!

فیلم سینمایی «ابلق» به کارگردانی نرگس آبیار یکی از شانزده فیلم منتخب داوران جشنواره است که با یک موضوع تلخ و در جغرافیایی متفاوت با یک زندگی شهری اما در قلب شهر روایت می شود.

نرگس آبیار با جسارت به سمت موضوعی رفته است که شاید دیگران هم گاهی به آن سرک کشیدند او البته در این مسیر کمی احتیاط کرده است اما قصه و جریانی که در ابلق روایت می شود این اجازه را نمی دهد تا طعم تلخ این قصه اجتماعی بر کام مخاطب ننشیند.

فیلم از شروع و استارت خوبی برخوردار است به طوری که موسیقی و سبک و سیاق فیلمبرداری در همان قدم اول فیلم را بالا می کشد. داستان زنی که در حاشیه شهری بزرگ همراه همسر و فرزندش زندگی می کند اما درگیر ماجرای ای  می شود که نخ تصویر فیلم آبیار است چرا که حالا کاراکتر بایستی از سکوت به فریادی برسد که نمی رسد.

در این فیلم آبیار مجددا به سراغ زوج قبلی بازیگرانش  یعنی هوتن شکیبا و الناز شاکردوست رفته است و مشخصا پایه های فیلمش را بر روی این دو بازیگر و ضلع سومی که بهرام رادان ایفا گر آن است استوار کرده است.

 این فیلم به سرعت موقعیت و جغرافیایش را برای مخاطب تعریف می کند.

حال و احوال مردم حاضر در موقعیت فیلم با کارگردانی درست و به جا و البته قاب و نماهای تدبیر شده ای به تصویر کشیده می شود و حالا بازیگران هستند که باید رخداد را روی نموداری که فیلم بر اساس آن پیش می رود اجرا کنند.

هوتن شکیبا با شکل و شمایلی متفاوت با همیشه، در همان سکانس ابتدایی فیلم و در یک قاب دو نفره-سه نفره همراه با الناز شاکردوست در نقش «زیبا» مخاطب را مجاب می کند تا پیگیر قصه ی خانواده علی در تقابل با خانواده جلال با بازی (بهرام رادان) باشند.

الناز شاکردوست که مدت ها است از سینمای بدنه فاصله گرفته است در دل قصه آبیار فرصت مجددی دارد تا چند سکانس درخشان داشته باشد. اگر چه باید گفت در برخی از موقعیت ها در نسخه جشنواره ای فیلم تغییرات راکورد در حس و لهجه محسوس است اما این فیلم در تمام لحظات با راهکار های درونی و برونی قصه به زوج شاکر دوست و شکیبا فرصت کامل برای ایفای دو نقشه حسی و هیستریک را می دهد .

بهرام رادان گویا در این فیلم جز در برخی از لحظات فرصتی برای اجرای درخشان ندارد اما با اجرایی کنترل شده و مراقبت شده بسیار با تجربه تلاش کرده تا از اعضای کلی فیلم تاثیر نگیرد و دریک قاب منطقی و قابل باور جلال را به دور از هیاهوی این فیلم تلخ طراحی کند.

نمی توانیم از کنار چند نقش خوش لهجه و جذاب مانند بازی های گیتی معینی و گلاره عباسی به راحتی عبور کنیم چرا که هر کدام در قواره های یک ستاره در فیلم آبیار درخشیدند. حتما این فیلم در کارگردانی و ساخت هم می تواند از سوی داوران با نگاهی ویژه در جشنواره سی و نه دیده شود. فیلم در نسخه جشنواره با اوج و فرود های ریتم در اواسط و فینال مواجه است که قطعا نرگس آبیار می تواند برای اکران عمومی دستی به سر و گوش اثر درخشانش بکشد. شواهد و قرائن نشان می دهد او و تیمش قطعا دست خالی از جشنواره خارج نخواهند شد.