دیدن لبخندت لذتبخش بود/برای اولین بوسه لئو!

به گزارش منیبان؛ به خاطر مسی بودنش نیست، دلیلش آرژانتینی بودن است. قد علم کردن یک تنه ال دیگو برای نجات همه چیز آرژانتینی ها 36 سال قبل اتفاق افتاد اما آن جام آن قدر سنگین و آن درخشش آن قدر کور کننده بود که تا چندین سال هیچ کس نتوانست به یک قدمی میراث مارادونا برسد. ستارگان هنرمند فوتبال آرژانتین چشم و چراغ باشگاه هایشان بودند اما در آوردگاه های ملی کمرشان زیر فشار مقایسه با مارادونا خم می شد. سال ها گذشت تا یک مارادونای دوم جدید متولد شد، کسی که با دیدن بازی های ریکلمه و باتیستوتا بزرگ شده بود اما دوست نداشت پایان داستانش مانند آنها رقم بخورد.  لیونل مسی قبل از این که شاهزاده ها به دنیا بیایند به پادشاه کاتالونیا تبدیل شده بود، او مثل آب خوردن تمام رکوردهای باشگاه بارسلونا را شکست و به جاذبه اصلی پایتخت توریستی اروپا تبدیل شد. پادشاه جوان مثل همه پادشاهان جوان تاریخ به فکر گسترش قلمرو افتاد تا خودش را به مقام دست نیافتنی دیگو مارادونا نزد مردم آرژانتین نزدیک کند. لیونل مسی اما محکوم به صبر کردن بود. مسی محکوم بود تا نظاره گر شادی بازیکنان آلمان در ماراکانا باشد، او محکوم بود تا سر جایش بایستد و با چشمانی اشکبار قهرمانی های متوالی شیلی را ببیند. سه شکست در ابتدای جهان گشایی برای پادشاهی که آرام آرام در حال از دست دادن جادوی جوانی اش بود. سه کابوس که به لطف بازگشت به اوج او و فداکاری سربازان آرژانتینی در همان ماراکانا به رویا تبدیل شدند اما همچنان یک چراغ در ویترین افتخارات تمام نشدنی مسی خاموش مانده بود، چراغی که بدون آن ورود به شهر نور پادشاهان فوتبال ممکن نبود. 

کلمه Passion به معنای شور و اشتیاق می تواند یک تعریف یک کلمه ای برای توصیف آرژانتین طی یک ماه گذشته باشد. هزاران آرژانتینی از آن سر دنیا به دوحه سفر کردند و این شهر را به یک شهر کاملا آرژانتینی تبدیل کردند؛ عطش هواداران آلبی سلسته برای رسیدن به جام طلایی از همان ابتدا ملموس ترین حس جام بود. این حس به بازیکنان منتقل شد، شاید کمی دیر اما بالاخره جادوی تلاش برای خوشحالی روح دیگو در تیم اسکالونی دمیده شده بود، تنها بحث مارادونا در میان نبود. مسی گفته بود که این آخرین جام جهانی او خواهد بود؛ ناامید کردن رئیس جمهور واقعی کشور آرژانتین آخرین چیزی است که هر آرژانتینی می خواهد! سربازان آرژانتین به خوبی آماده بودند تا نقش عصای دست مسی را ایفا کنند اما اگر این نسخه از لیونل مسی به یک چیز نیاز نداشته باشد، آن چیز عصا است! مسی درخشید، خولیان گل زد، مارتینز پنالتی مهار کرد و گلادیاتورها عرق ریختند تا نیمی از جام قهرمانی به رنگ آبی آسمانی در بیاید. 

عصر یکشنبه همه اتفاقات به بهترین شکل ممکن در حال رخ دادن بودند. آرژانتین گل هایی که برای قهرمانی لازم داشت را وارد دروازه آخرین کاپیتان قهرمان جهان کرده بود، یک بار روی هنرنمایی دی ماریا و پنالتی مسی و پس از آن با زیباترین ضدحمله جام. آرژانتینی ها فکر می کردند که ام باپه را به مانند دیگر مهاجمان ساکت کرده اند اما در نهایت او بود که توانایی ایجاد صدا را از 50 هزار + 11 آرژانتینی گرفت. یک پنالتی و یک موشک از سوی جوانترین مدعی تاج و تخت دنیای فوتبال و حاکم بلامنازع شهر پاریس دمای قلب مردمان سرزمین نقره را به زیر 0 رساند.  فرانسه بوی خون را احساس کرده بود. تنها کاری که از دست ملی آرژانتین به هم ریخته برآمد، کشاندن بازی به وقت های اضافه بود. لیونل مسی اما قرار نبود تاجش را به ام باپه بدهد و یک بار دیگر در وقت های اضافه گلزنی کرد تا رویایی ترین سناریوی ممکن شکل بگیرد: قهرمانی آرژانتین در جام جهانی با گل LM10. اما پایان داستان قرار نبود تا قبل از جان به لب شدن میلیون ها هوادار آرژانتین نوشته شود. کیلیان ام باپه پنالتی گرفت و باز هم امیلیانو مارتینز را مغلوب کرد تا تصاویر شکست های قبلی در فینال ها مقابل چشمان مسی رژه بروند. شکستی که می تواند دو دقیقه بعد رنگ واقعیت به خودش بگیرد اما امیلیانو مارتینز مهم ترین سیو تاریخ فوتبال آرژانتین را در صحنه تک به تک به نمایش گذاشت. 

فوتبال ورزش تیمی است، و شما علاوه بر درخشش خودتان باید آن قدر خوش شانس باشید که هم تیمی هایتان هم در لحظه تاریخ ساز بدرخشند. این احتمالا تنها تفاوت میان کیلیان ام باپه و لیونل مسی بود. مهم نیست که در 120 دقیقه چه اتفاقی رخ داده، ضربات پنالتی جولانگاه قهرمانان غیرمنتظره و دروازه بانان دیده نشده است. کومان و شوامنی، چشم و چراغ پر زرق و برق ترین باشگاه های اروپا پنالتی از دست دادند و گونزالو مونتیل، یک مدافع راست ناشناس فرصت چیدن ستاره سوم را به دست آورد. مونتیل کارش را انجام داد. سر و صدایی که هواداران آرژانتین بعد پنالتی چهارم به راه انداختند، آسمان را سوراخ کرد و انتظار لیونل مسی به پایان رسید. 

مسی شیرین ترین نفس راحت عمرش را کشید، به هم تیمی هایش تبریک گفت و در نهایت به سمت مهم ترین افراد زندگی اش رفت تا مهم ترین افتخار دوران حرفه ای خودش را با خانواده جشن بگیرد. لئو کفش طلا را از دست داد اما مگر اهمیتی هم دارد؟ او جامی را برد که همیشه آرزویش را داشت و باور کنید، اگر توپ طلای جام را هم به ام باپه واگذار می کرد هیچ تغییری در حالت چهره اش به وجود نمی آمد.  نوبت به صحنه هایی رسید که فیفا و عکاسان دوست دارند آنها را به تصویر بکشند. مسی بالای دستان بازیکنان آرژانتین به خدا نزدیک تر شد، همان خدایی که باور دارد این جام را به او داده است. این جام، جام مسی بود؛ از همان ابتدا مشخص بود. حالا نوبت به آن صحنه ای رسید که 8 سال قبل نسخه تلخش را تجربه کرده بود. لحظه مسی فرا رسید. او این بار از کنار جام عبور نکرد، کنار آن ایستاد، به انعکاس تصویر خودش در آن نگاه کرد، خم شد، گنبد صاف آن را نواش کرد و اولین بوسه. اولین بوسه همیشه به یادماندنی ترین بوسه است. مسی به اندازه کافی صبر کرده بود و دیگر نمی خواست بیشتر از این صبر کند.