لیگ 22 به روایت جدول میزبانها؛ چربش بیاثر زرد!
استفاده از امتیاز میزبانی؛ این شاید کلیدیترین مستمسک تیمی برای رسیدن به قهرمانی است.
به گزارش منیبان، شرطی که شاید کافی نباشد ولی قطعا لازم است. مرور جدول میزبانها در فصل قبل اما به نوعی چینش یافته که ثابت میکند یک میزبان قدرتمند هم نمیتواند به قهرمانی برسد که اگر جز این بود، سپاهان فصل را با جام قهرمانی و دور افتخار تمام میکرد.درست مانند جدول کلی فصل، در ردهبندی میزبانها هم همان مثلث اصلی مدعیان را در بالا میبینیم؛ سپاهان، استقلال و پرسپولیس. جالب اینکه پرسپولیس با وجود قرارگیری روی رتبه سوم جدول میزبانها، درنهایت بالاتر از سپاهان و استقلال قرار گرفت و قهرمان شد.
پرسپولیس با 3 باخت خانگی (تراکتور، هوادار و سپاهان)، اوضاع خوبی در خانه نداشت ولی در نهایت قهرمان شد چون گافهای خانگی را بیرون از خانه، جبران کرد. جالب اینکه پرسپولیس بین 10 تیم اول جدول، دومین کمیت بالای شکست خانگی را داشت. درباره پرسپولیس، نکته ویژه دیگری هم در بازیهای خانگی جلب توجه میکند: خوردن تنها 4 گل. آنها در خانه 3 باخت یک صفر متحمل شدند و گل دیگر را از نساجی خوردند.درباره سپاهان باید اینگونه بازیهای خانگی را آنالیز کرد؛ بهترین میزبان فصل با بیشترین برد، بیشترین گل زده و کمترین باخت. اما آنها، گاف اصلی را هم در همین خانه و نقش جهان دادند: مساوی با ملوان در هفتههای پایانی و از دست دادن 2 امتیاز کلیدی و باختن کورس قهرمانی با یک امتیاز اختلاف.استقلال با 4 و 3 امتیاز اختلاف نسبت به پرسپولیس و سپاهان، تیم سوم فصل شد. پاشنه آشیل آنها هم بازیهای خانگی بود. این درست که آبیها روی پله دوم جدول میزبانها قرار گرفتند. قصه اصلی آنها، مساویهای سریالی بود که بخصوص در نیمفصل اول رقم خورد. استقلال 6 بازی خانگیاش را با تساوی به پایان رساند و تنها 6 امتیاز گرفت درحالیکه مجموع تقسیم امتیاز خانگی سپاهان و پرسپولیس، عدد 6 بود.سه تیم به معدل حداقلی یک امتیاز از بازیهای خانگی هم نرسیدند: نفت، هوادار و صنعت نفت. اولی بابت همین عدم قدرشناسی، سقوط کرد و کار سومی هم درنهایت با 4 امتیاز مهم خارج از خانه (شکست دادن گلگهر و تساوی با استقلال) به بقا منجر شد. در میان تیمهای قعرنشین جدول میزبانها، حضور پیکان و هوادار جالب است؛ تیمهایی که به دلیل نداشتن تماشاگر، اصولا چیزی به نام «میزبانی» ندارند.ملوان و نساجی هم با توجه به تماشاگران فراوانی که دارند، حضورشان در ردههای انتهایی عجیب است. درباره ملوان شاید بتوان این موضوع را با توجه به بازگشت مجدد به سطح اول فوتبال ایران، توجیه کرد ولی درباره نساجی چطور باید چه گفت؟