نفر به نفر با ملی‌پوشان در مرحله گروهی؛ همانی که انتظار داشتیم!

به گزارش منیبان، البته خوردن 2 گل و ثبت یک کلین‌شیت، پایین‌تر از انتظار بود ولی درمجموع همان چیزی که انتظارش را داشتیم، فعلا در مرحله گروهی دیده شد. بازیکنان هم، چنین وضعیتی داشتند: اکثریت همانی بودند که توقع داشتیم، چند نفری از خودشان عقب‌تر و چند نفر هم فراتر از انتظارات بودند. جز پیام نیازمند، حسین حسینی، آریا یوسفی، سامان فلاح و مهدی ترابی، قلعه‌نویی در مرحله گروهی از 21 بازیکنش استفاده کرد و به 21 بازیکن بازی داد. البته انتظار می رفت قلعه نویی در بازی با هنگ کنگ به نیازمند یا حسینی اعتماد کند، اما او ریسک نکرد و به بیرانوند، دست نزد.

* در حد انتظار

علیرضا بیرانوند: در این تورنمنت واکنش خاصی نداشت ولی وقتی مجبور شد خودش را نشان دهد، این کار را به بهترین شکل ممکن با مهار پنالتی بازیکن امارات انجام داد. البته در بازی با هنگ کنگ هم یک نجات دروازه فوق العاده داشت و توپ را از روی خط دروازه با کف دست به بیرون فرستاد.

شجاع خلیل‌زاده: همچنان طوری بازی می‌کند که عصبیت و خشونت ذاتی در کارهایش دیده شود. حتی همان گاف بازی با امارات هم چیزی بود که انتظارش را داشتیم اما در مجموع مطمئن نشان می دهد و خودش هم انگیزه دارد.

روزبه چشمی: مردی که بین مدافع یا هافبک دفاعی بودن، گرفتار شده و همین دوگانگی عاملی است که وقتی مدافع است مثل یک هافبک بازی کند و بالعکس! شفر، کی روش، استراماچونی، فکری، مجیدی و ساپینتو، نکونام و قلعه نویی هر کدام به شیوه خودشان به چشمی وظایف دفاعی  را محول کرده اند.

احسان حاج‌صفی: درخشان در فاز هجومی بخصوص بازی با امارات و آن پاس‌های قطری برای قلی‌زاده و البته نه‌چندان استاندارد در فاز دفاعی.

میلاد محمدی: کسب نمره قبولی در هر دو فاز دفاعی و هجومی. دقایق زیادی در زمین نبود ولی خودش را طبق معمول نشان داد و اثبات کرد.

علی قلی‌زاده: نمایشی که از او انتظار می‌رفت را برابر امارات دیدیم. با او، سمت راست تیم ملی در فاز هجومی واقعا تکان خورد و دیده شد.

مهدی طارمی: در دو بازی اول، مردی بود برای ایجاد رخنه در خط دفاع رقیب و برابر امارات، زوج درخشان آزمون؛ از او حتی بیشتر هم انتظار می‌رود که چندان درست و منطقی نیست.

سردار آزمون: یک گل و 2 پاس گل در 2 بازی؛ شماره 20 همچنان نمره‌ای در حوالی همان شماره پیراهنش در تیم ملی می‌گیرد.

امید ابراهیمی: یک بازیکن تعویضی که وارد زمین می‌شود تا ریتم بازی تیم ملی را تنظیم و مقاومت فاز دفاعی را افزایش بدهد و نقشش را خوب بلد است.

کریم انصاری‌فرد: آخرین روزهای حضور در تیم ملی با بازی صدم، چهارمین جام ملتها و گلزنی در سومین دوره.

رضا اسدی: در همان دقایق اندک حضور برابر امارات، بازیکنی را دیدیم که تلاش می‌کند، می‌خواهد کاری کند و دیده شود.

* فراتر از انتظار

صادق محرمی: عالی ولی بدشانس. محرمی قابلیت گرفتن توپ از زمین خودی و مانور تا خط عرضی زمین رقیب را نشان داد و جزو آنهایی بود که انتظارش را با این عملکرد، نداشتیم.

سامان قدوس: مردی همه‌فن‌حریف در میانه زمین تیم ملی که فارغ‌البال به همه جای زمین سرک می‌کشد. این بهترین قدوس همه دوران تیم ملی است.

مهدی قایدی: ادامه همان روند درخشانی که باعث شد خودش را به آخرین لیست تیم ملی تحمیل کند؛ 2 گل در 2 بازی اول با یک سناریوی مشترک.

* پایین‌تر از انتظار

رامین رضاییان: نه گلی و نه پاس گلی به علاوه از دست دادن 2 موقعیت عالی گلزنی. مصدومیت قبل از اردوی آخر، کار دستش داده است.

سید مجید حسینی: در کمال دقت و توجه به چیدمان بازیکنان در زمین، پاس اشتباه می‌دهد. او مدتهاست در قسمت نزولی منحنی، بازی می‌کند.

سعید عزت‌اللهی: این شماره 6 را اصلا نمی‌شناسیم. تنها کارش در مرحله گروهی، دادن پاس یکی از گلها به بازیکن فلسطین بود. البته سعید روز به روز بهتر می شود.

علیرضا جهانبخش: پاس گل داده ولی از شماره 7، انتظار خیلی بیشتری داشتیم. او با جهانبخش دوران اسکوچیچ، فاصله‌ای طولانی دارد.

محمد محبی: دویدن‌های بی‌اثر و تلاش‌های بیهوده؛ محبی اگر مرد محبوب قلعه‌نویی نبود شاید اصلا جایی در تیم ملی نداشت. بودنش از نبودنش خیلی بهتر است. 

شهریار مغانلو: جواب اعتماد قلعه‌نویی و حضور جلوتر از آزمون و انصاری‌فرد در ترکیب بازی با هنگ‌کنگ را نداد. او اصلا شبیه قاتل همه دروازه‌های لیگ برتر نیست.

محمدحسین کنعانی‌زادگان: 2 کارت زرد در 3 بازی، دادن یک پنالتی و از دست دادن بازی یک‌هشتم؛ از او اینها انتظار می‌رفت؟