گوینده این جمله «پول» است

البته اگر راستش را بخواهید، این جمله را عزت‌اللهی نگفته، بلکه گوینده واقعی آن «پول» است. این اسکناس است که باعث می‌شود هافبک فیکس تیم ملی ایران، یک تیم سطح پایین قطری را باشگاهی بزرگ بخواند و ادعا کند از بچگی پای بازی‌های آن بزرگ شده است. دقیقا همین اسکناس‌ها هم باعث شد شجاع خلیل‌زاده بعد از یک عمر لاف تعصب و بوسه بر لوگوی پرسپولیس، ناگهان آن ماچ آتشین را نثار نشان الریان کند. هیچ‌وقت نباید معجزه پول را نادیده گرفت؛ مخصوصا در فوتبال حرفه‌ای که اساس کارش بر گردش مالی چشمگیر و ریخت‌وپاش و ثروت‌آفرینی بنا نهاده شده است.

در فوتبالی که قطری‌ها دیوید بکام و پپ گواردیولا را سفیر حسن نیت خودشان می‌کنند، چیز عجیبی نیست که سعید عزت‌اللهی برای الغرافه دلبری کند. حتی اگر از او شنیدید که ما در ایران سر مسابقات الغرافه و السیلیه به جان هم می‌افتادیم و همدیگر را کتک می‌زدیم، باز هم تعجب نکنید. با این همه درسی که باید از این داستان گرفت چیز دیگری است؛ این که خیلی از خارجی‌هایی که به فوتبال ایران می‌آیند و قربان صدقه پرسپولیس و استقلال می‌روند هم همین حکایت را دارند. چقدر ساده‌ایم برخی از ما که برای این اجنبی‌های تازه‌وارد فن‌پیج می‌زنیم و سینه چاک می‌دهیم. ۹۰ درصد خارجی‌هایی که در فرودگاه شش و چهار نشان دادند و مردم برای‌شان ضعف کردند، چند ماه بعد یک پرونده قطور شکایت علیه باشگاه‌های ایرانی تشکیل دادند.

ساده است! چرا یک نفر باید از کرواسی، برزیل، نیجریه یا هر جای دیگر این دنیا، خانه و زندگی‌اش را رها کند و در ایران با تیم‌های ما قرارداد ببندد؟ مگر پرسپولیس و استقلال بارسلونا و رئال مادرید هستند که شهرت جهانی داشته باشند و خارجی‌ها آرزوی بازی در این دو تیم را در سر بپرورانند؟ آنها فقط به‌ خاطر پول به ایران می‌آیند و چون می‌دانند ما از تظاهر به تعصب لذت می‌بریم، حرف‌هایی می‌زنند یا کارهایی می‌کنند که خوش‌مان بیاید. همین بوژیدار رادوشوویچ را نگاه کنید. او آخرین نفری بود که فریادهای غیرتمندانه‌اش به پرونده‌ای وحشتناک علیه پرسپولیس منجر شد. روزی مشت گره‌کرده‌اش حمل بر تعصب و وفاداری می‌شد اما حالا نهایت استفاده را از گاف مدیریتی پرسپولیسی‌ها برده و قصد دارد بابت کار نکرده در سه سال آینده ۹۳۰ هزار یورو پول بگیرد. بله حقیقت تلخ است. رادو در کودکی همان‌ قدر پرسپولیسی بود که عزت‌اللهی الغرافه را دوست داشت!»