رقص میلیاردرهای بی خاصیت با اسکناس!
دستمزد فوتبالیست های ایرانی افزایش چشمگیری داشته است.
به گزارش منیبان، احتمالا همه شما این جمله را شنیدید که «۲۲ نفر بیکار دنبال توپ می‌دوند و پول برای آن ها است. چه چیزی به تو به عنوان بیننده می‌رسد؟». این جمله هر سال برای شنونده‌ها دردناک‌تر می‌شود زیرا اگر تورم را ۲۰ درصد بگیریم، مبالغ قرارداد هر سال ۴۰ درصد افزایش داده می‌شود و اگر تورم ۵۰ درصد باشد قطعا بازیکنان بیش از ۸۰ درصد افزایش قرارداد می‌خواهند. مبلغی که با توجه به ساختار فوتبال ایران، دریافت آن به عنوان هزینه شوخی به نظر می‌رسد اما رسما همه بازیکنان آن را می‌گیرند.
میلیونرهای افتخارآفرین؛ میلیاردرهای پوچ!
اگر دنبال‌کننده فوتبال از دهه ۵۰ یا ۶۰ باشید قطعا دورانی را به خاطر می‌آورید که فوتبال صرفا یک ورزش بود و اصلا پولی در آن جا به جا نمی‌شد. حتی در این زمینه علی پروین جمله‌ای جالب به بازیکنان مد نظر پرسپولیس بیان می‌کرد و می‌گفت: حاضری چقدر پول بدهی تا لباس را بر تن کنی؟ جمله‌ای که این روزها بیان آن خطاب به یک بازیکن رده نوجوانان هم شوخی به نظر می‌رسد. حالا بیایید تیتر را دوباره بررسی کنیم. بیشتر افتخارات فوتبال ایران در همان دهه‌های پیشین به دست آمده. زمانی که فوتبال صنعت نبود و اصلا تجارت به شمار نمی‌رفت اما بازیکنان تیم ملی با نان و پنیر قهرمان آسیا می‌شدند و تیم‌های داخلی‌مان سردمدار آسیا بودند. شاید کلیشه‌ای به نظر برسد اما واقعا به نظر می‌رسد آن زمان که در فوتبال پول حرف اول را نمی‌زد و بازیکنان دلی بازی می‌کردند نتایج بهتر بود. انگار از جان و تن مایه می‌گذاشتند تا از خود «مایه». اشتباه نکنید. فحوای کلام چماق کردن حسن روشن بر سر طارمی نیست. هر دو ستاره دوران خود بودند و هستند اما آیا روشن اگر این روزها فوتبالیست بود، به همان اندازه پول می‌گرفت؟
بهتر است خاطره‌ای نقل کنیم از صادق ورمزیار: «پس از درخشش در استقلال، منصور پورحیدری به من گفت حالا وقت رسیدن به تو است. فکر کردم منظورم رقم قرارداد است اما با صحنه خوشحال‌کننده‌ای مواجه شدم. منصورخان سوئیچ یک پیکان را به من داد. من که در اوج آسمان‌ها بودم با سخنان او به سرعت به زمین برگشتم: این پیکان را بگیر و عصرها بعد از تمرین مسافرکشی کن. مراقب خودرو باش! مسافرکشی با خودروی شخص دیگر، خودش یک پاداش مادی برای من محسوب می‌شد!»
آیا دستمزدها در فوتبال ایران بالا است؟
این سوال یک جبهه مخالف با شعار «ارزش پول ما پایین است» دارد اما آیا با افزایش ارزش ریال هم بازیکنان فوتبال باید اختلاف درآمدی با این حد، نسبت به دیگر اقشار جامعه داشته باشند؟ این مساله صحیح است که عمر مفید یک فوتبالیست با دیگر شغل‌ها فرق دارد و کوتاه‌تر است اما چرا باید این اختلاف ایجاد شود.از سوی دیگر در حال حاضر بازیکنانی که در حال حاضر به ایران می‌آیند دستمزدهایی در حد ۳۰۰ هزار یورو دریافت می‌کنند و طبعیتا مدیران بازیکنانی از آن‌ها در جمع ایرانیان پیدا نکرده‌اند که روی به خرید بازیکنانی از آن‌ها بهتر آورده‌اند. حالا شما پیدا کنید ستاره‌ای وطنی که حاضر باشد با این مبلغ اینجا بازی کند.دستمزدها در ایران برای یک ستاره قطعا رقمی ۱۵ میلیاردی است، ملی‌پوشان داخلی بعید است کمتر از ۱۲ میلیارد بگیرند و متوسط‌های تازه لیگ برتر شده هم حداقل ۷ میلیارد دریافتی دارند. بازیکنان لیگ دو و جوانانی که به ترکیب اصلی برسند (بازیکنانی چون قایدی که مبلغ قراردادش قبل از چهره شدن ۳۰۰ میلیون بود و حسین‌زاده هم به همین ترتیب) خواهان افزایش هستند. به آن‌ها البته نباید خرده گرفت. شما اگر بدانید هم تیمی‌‌تان ۱۰ برابر بیشتر از شما دستمزد می‌گیرد، به فکر افزایش قرارداد نیستید؟
این روزها در فوتبال چه خبر است
خبرهایی حاوی نکات مهم و زیاد برای سوت کشیدن گوش‌ها! در حال حاضر تورم قیمت بازیکنان به قدری بالا است که شما برای بازیکنان درجه یک باید حداقل ۱۲ میلیارد کنار بگذارید. حالا تصور کنید یک تیم با ۵ بازیکن درجه یک، یک ستاره و تعدادی بازیکن متوسط چه خرجی برای شما می تراشد. حالا خرج بازیکنان را بگذارید کنار هزینه رزرو هتل، پرواز و زمین تمرین. تیم‌داری واقعا گردش مالی عجیبی دارد!
دستمزدهای حلال؛ دستمزدهای حرام
شاید بتوان لغت حلال و حرام را به نوعی دیگر هم تعریف کرد؛ شایستگی و عدم شایستگی. به نظر شما بازیکنانی که قراردادهای‌شان بیش از ۹ صفر دارد آیا واقعا در این حد برای تیم‌های‌شان کارآیی دارند؟حالا برگردیم به تیتر این بخش. آیا بازیکنان نباید چنین مبلغی بگیرند؟ تا چندی پیش بودجه بسیاری از تیم‌ها از دولت تامین می‌شد و در حقیقت بازیکنان از بیت‌المال دستمزد می‌گرفتند. نکته مهم اینجاست در یک فوتبال خصوصی و حرفه‌ای که اسپانسرها با فرمول درست، خرج می‌کنند و به فکر درآمد هم هستند هیچ عیبی ندارد که دستمزدها سر به فلک بکشد.در نهایت خود آن باشگاه است که متضرر می‌شود (چیزی شبیه به بحران مالی بارسلونا) و شاید در نهایت حتی به ورشکستگی هم برسد اما اگر باشگاه دولتی باشد شما به عنوان یک مخاطب حاضرید پول بیت‌المال خرج بازیکنانی شود که با طلوع و غروب رنگ قلب‌های بالای پیج‌شان را تغییر می‌دهند و در نهایت منت‌شان هم بابت بازی در تیم مورد علاقه شما باقی است؟
مقصرین چه کسانی هستند؟
پیروان مکتب پوپولیسم! شما اگر یک مدیر کاربلد با ایده‌هایی درست باشید نیازی ندارید تا با خرید یک ستاره چند ده میلیاردی «پز» بدهید. قطعا خرید یک بازیکن چند ده میلیونی و فروش آن با صفرهای قرارداد بیشتر امری به شدت سودآور در صنعت فوتبال است اما در فوتبال داخلی متاسفانه این تفکر حاکم است که شما باید ستاره بخرید تا هواداران راضی باشند. در غیر این صورت جایگاه محکمی نخواهید داشت. از طرفی شاید بازیکنان را هم بابت افزایش بی‌حد و حصر دستمزدها بتوانیم مقصر بدانیم اما واقعا سیبل ماجرا برای هدف‌گیری مدیران هستند که به درخواست‌های مالی گزاف بله می‌‌گویند.
راه حل ماجرا
نزدیک به ۱۵ سال پیش قانونی چون سقف قرارداد ایجاد شد که مشکل را به طور کامل حل نکرد و فقط فضا را برای زیرمیزی‌ها باز کرد اما ضرب‌المثل «ماهی را هر زمان از آب بگیری تازه است» راه فعلی حل ماجرا است. یک دهه قبل ۱ میلیارد عجیب بود، سال گذشته۱۰ میلیارد و سال آینده قطعا ۲۰ میلیارد. بهتر است از همین حالا مدیران جلوی افزایش صفرها بایستند تا حداقل یک دهه آینده، مبلغ قراردادها لااقل در تیتر ما شود. باور کنید تن و بدن‌مان می‌لرزد که تیتر بزنیم فلان دروازه‌بان با قراردادری تریلیاردی به تیم بهمان پیوست!
منبع: برنا
