هشدار، این افراد به بی میلی جنسی مبتلا می شوند!

به گزارش منیبان به نقل از برترین ها، اختلال بی میلی جنسی عبارت است از فقدان مداوم میل جسمانی برای رابطه جنسی و فقدان فعالیت جنسی یا حتی افکار یا خیالات جنسی که باعث ناراحتی شما می شود.

همه ممکن است در زمان هایی اوج میلی جنسی خود را تجربه کنند و در برخی مواقع اصلا میل جنسی نداشته باشند یا میل جنسی آنها بسیار پایین باشد. اما اگر دائماً علاقه به رابطه جنسی را از دست می دهید و میل جنسی شما بسیار پایین است، ممکن است اختلال بی میلی جنسی داشته باشید.

این بیماری بسیار شایع است. ممکن است مشکلی گذرا باشد، یا ممکن است مشکلی باشد که شما مدام در طول زندگی با آن دست و پنجه نرم کرده اید.

پزشک یا درمانگر می تواند به شما در درمان اختلال بی میلی جنسی و داشتن یک زندگی جنسی رضایت بخش تر کمک کند.

اختلال بی میلی جنسی چیست؟

اختلال بی میلی جنسی عبارت است از فقدان مداوم میل جسمانی برای رابطه جنسی و فقدان فعالیت جنسی یا حتی افکار یا خیالات جنسی که باعث ناراحتی شما می شود. برای مردان، علائم اختلال بی میلی جنسی باید حداقل به مدت 6 ماه ادامه داشته باشد.

چگونه متوجه می شوید که دچار اختلال بی میلی جنسی هستید؟

پزشک شما می تواند اختلال میل شما را بر اساس علائم شما تشخیص دهد. آنها از شما سوالات زیر را می پرسند:

میل شما نسبت به گذشته کمتر است؟

عدم تمایل شما باعث ناراحتی شما می شود؟

کمبود میل جنسی یا فعالیت جنسی باعث ایجاد مشکلاتی در رابطه یا زندگی عاشقانه شما می شود؟

علائم اختلال بی میلی جنسی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

میل جنسی پایین داشته باشید.

تخیلات جنسی یا افکار جنسی نداشته باشید.

از تماس جنسی با شریک زندگی خود اجتناب می کنید.

از داشتن افکار درباره رابطه جنسی احساس ناراحتی می کنید.

ناراحتی ناشی از کمبود میل جنسی و فعالیت جنسی مهمترین علامت است. اگر عدم علاقه شما به رابطه جنسی به شما یا همسرتان مربوط نمی شود، پس این یک اختلال نیست.

پزشک شما هرگونه علت پزشکی را بررسی می کند. آنها همچنین ممکن است تعیین کنند که آیا کمبود میل شما به دلیل مشکلات سلامت روان است یا یک رابطه جنسی جدید.

مردانی که اختلال میل دارند ممکن است به دلیل ابتلا به اختلال نعوظ (ED) به پزشک خود مراجعه کنند. پزشک شما ممکن است سطوح تستوسترون پایین را آزمایش کند که می تواند باعث کاهش میل جنسی شود. مردان ممکن است احساس راحتی بیشتری با پزشک خود در مورد ED داشته باشند تا از دست دادن میل جنسی، زیرا این کلیشه رایج است که مردان هرگز تمایل خود را به رابطه جنسی از دست نمی دهند.

چه کسی به اختلال بی میلی جنسی مبتلا می شود؟

اختلال بی میلی جنسی هم زنان و هم مردان و افراد با هر جنسیت یا سنی را تحت تاثیر قرار می دهد. با این حال، در زنان شایع تر از مردان است.

برخی منابع می گویند که از هر 10 زن 1 نفر مبتلا به HSDD است و 32 درصد از زنان و 15 درصد از مردان ممکن است در طول چند ماه اختلال بی میلی جنسی را تجربه کنند. با این حال اختلال SAD بسیار نادرتر است.

علل و درمان بی‌میلی جنسی؛ این افراد مبتلا می‌شوند

چه چیزی باعث اختلال بی میلی جنسی می شود؟

بسیاری از شرایط فیزیکی یا عاطفی رایج می توانند باعث اختلال بی میلی جنسی شوند:

عدم تعادل شیمیایی: سطوح مواد شیمیایی مغز به نام انتقال دهنده های عصبی ممکن است بسیار پایین باشد، که میل و عملکرد جنسی را مختل می کند.

سلامت روان : اضطراب، افسردگی، استرس، مشکلات مربوط به تصویر بدن، اعتماد به نفس پایین، یا سوء استفاده جنسی یا فیزیکی در گذشته.

مشکلات رابطه: دعوا با شریک زندگی خود یا عدم اعتماد به شریک زندگی خود.

مشکلات خواب : برای رابطه جنسی خیلی خسته هستید.

هورمونی: سطوح پایین هورمون های جنسی مانند تستوسترون یا هورمون تیروئید یا یائسگی در زنان.

عوارض جانبی دارو: داروهای ضد افسردگی ، داروهای ضد اضطراب، داروهای ضد درد ، داروهای ضد روان پریشی، داروهای شیمی درمانی، داروهای فشار خون، داروهای سرکوب کننده هورمون سرطان می توانند میل جنسی را کاهش دهند.

بیماری های گوارشی: بیماری التهابی روده ( IBD )، بیماری کرون، کولیت اولسراتیو (UC)، یا داروهای مورد استفاده برای درمان این بیماری ها می تواند میل جنسی را به شدت کاهش دهد.

سایر بیماری های جسمی: دیابت ، سرطان ، بی اختیاری ادرار ، ام اس ، بیماری قلبی، بیماری تیروئید، بیماری آدیسون، بیماری کوشینگ، ضایعات مغزی لوب تمپورال، نارسایی کلیه، سکته مغزی، HIV می تواند میل جنسی را تحت تاثیر خود قرار دهد.

مادر شدن: دوران بارداری، زایمان یا شیردهی تا حدودی باعث می شود میل جنسی خانوم ها کاهش پیدا کند.

افزایش سن: برخی از افراد در سنین بالاتر میل خود را برای داشتن رابطه جنسی از دست می دهند.

درمان اختلال بی میلی جنسی

اگر فکر می کنید علائم اختلال بی میلی جنسی دارید با پزشک خود صحبت کنید. آنها می توانند درمان هایی را پیشنهاد یا تجویز کنند یا شما را به درمانگر جنسی یا مشاور روابط ارجاع دهند.

چند درمان ممکن برای اختلال میل:

تمرینات کگل: هم زنان و هم مردان می توانند جریان خون، حس و عملکرد جنسی را در اندام تناسلی خود با کگل یا تمرینات کف لگن بهبود بخشند. پزشک می‌تواند به شما یاد دهد که چگونه عضلات مناسب را پیدا کنید، سپس آنها را در تکرار فشار دهید و شل کنید. سعی کنید 10 تا 15 تمرین کگل را سه بار در روز انجام دهید.

سبک زندگی سالم: ورزش می تواند آمادگی جسمانی، خلق و خو و سطح انرژی شما را بهبود بخشد. اگر استرس میل شما را کاهش داده است، راه هایی برای رسیدن به آرامش پیدا کنید، از جمله تمرینات تنفسی، مدیتیشن، یا فقط خواب بیشتر. همچنین شما بهتر است دیگر سیگار نکشید.

درمان ممکن است اختلال میل ناشی از سلامت روان یا مشکلات رابطه را درمان کند:

روان درمانی ، زوج درمانی یا رابطه جنسی: به شما این امکان را می دهد که در مورد علائم اختلال میل خود با یک متخصص صحبت کنید که می تواند به شما در رفع مشکلات سلامت روان کمک کند. درمانگر شما ممکن است پیشبازی های جنسی یا تکنیک های جنسی را برای کمک به شما و شریک زندگی تان برای داشتن یک زندگی جنسی رضایت بخش تر تعیین کند.

درمان شناختی-رفتاری (CBT): می تواند اختلال میل ناشی از افسردگی، اضطراب یا سایر شرایط سلامت روان را درمان کند. درمانگر به شما کمک می کند تا روی افکار منفی مرتبط با رابطه جنسی تمرکز کنید و یاد بگیرید که با آنها کنار بیایید. CBT همچنین ممکن است شامل خودارضایی باشد تا به مردان کمک کند نعوظ را تا زمان انزال حفظ کنند.

داروها ممکن است به درمان علائم اختلال میل، افزایش میل جنسی یا بهبود عملکرد جنسی کمک کنند. دو داروی زیر توسط FDA برای درمان اختلال میل در زنان یائسه تایید شده است:

فلیبانسرین ( Adyi ): قرصی است که یک بار در روز مصرف می شود. فلیبانسرین انتقال دهنده های عصبی یا مواد شیمیایی مغز را دوباره متعادل می کند تا هیجان و میل جنسی را بازیابی کند.

Bremelanotide (Vyleesi): حداقل 45 دقیقه قبل از اینکه قصد داشته باشید رابطه جنسی داشته باشید، خود به خود زیر پوست تزریق می شود. میل جنسی را بهبود می بخشد و ناراحتی مرتبط با اختلال میل را کاهش می دهد.

درمان های هورمونی ممکن است میل و عملکرد جنسی را در زنان و مردان بهبود بخشد:

استروژن: برای زنان یائسه، کرم‌ها، حلقه‌ها یا قرص‌های استروژنی که در واژن قرار می‌گیرند می‌توانند تون عضلانی، انعطاف‌پذیری، جریان خون و روان‌سازی را برای مقاربت راحت‌تر یا لذت‌بخش‌تر بهبود بخشند. استروژن همچنین ممکن است کلیتوریس یا واژن شما را حساس‌تر کند و برانگیختگی را بهبود بخشد.

تستوسترون: مردان مبتلا به اختلال بی میلی جنسی ممکن است از تستوسترون موجود در ژل، چسب پوستی، تزریقی یا قرص های آهسته رهش (Testorel) بهره مند شوند. تستوسترون اضافی ممکن است به مردان کمک کند میل یا افکار جنسی را افزایش دهند. تستوسترون در زنان یائسه مورد مطالعه قرار گرفته است و نشان داده است که میل، خیال پردازی، ارگاسم و رضایت جنسی را بهبود می بخشد.

DHEA-S: مکمل هورمونی دیگر، ممکن است میل جنسی را در زنان یائسه و همچنین زنانی که برای سرطان سینه تحت درمان با تاموکسیفن هستند، افزایش دهد.

سایر داروها: محرک هایی مانند آمفتامین یا داروی ضد افسردگی بوپروپیون، یک مهارکننده بازجذب نوراپی نفرین و دوپامین (NDRI)، می توانند میل جنسی را افزایش دهند.