کودکان افغانستانی مضطرب‌تر شده‌اند
«وقتی به بچه‌ها نقاشی با موضوع آزاد می‌دهیم، آنها شعله‌های آتش و تانک می‌کشند، پناهگاه نقاشی می‌کنند، آدم‌های در حال فرار را می‌کشند. حتی مادرانشان می‌گویند که آنها اغلب شب‌ها، کابوس می‌بینند و این موضوع روی میزان تمرکزشان در درس‌ها هم تأثیر می‌گذارد.»
به گزارش منیبان، روزنامه همشهری نوشت: سمیه امیری، ۳۷ساله، از سال ۹۰ برای کودکان کار و مهاجر معلمی کرده و از مدت‌ها قبل به دلیل کرونا، بیشتر کلاس‌ها را به صورت مجازی برگزار کرده است. حالا کلاس‌های مجازی به‌تدریج در حال جایگزینی با کلاس‌های حضوری است.
او می‌گوید: «مشاهدات ما نشان می‌دهد خانواده کودکان مهاجر فقیرتر شده‌اند. ما نشانه‌های این فقر را در سوءتغذیه این کودکان می‌بینیم. آنها مشکل معیشت دارند و میزان فقر، تعداد ساعت‌های حضور در کلاس‌شان را مشخص می‌کند.»
اغلب شاگردانش ساکنان محله‌های گمرک، راه‌آهن و خیابان وحدت اسلامی‌اند. سمیه حالا بیشتر از قبل متوجه تغییرات روحی بسیاری از این کودکان شده است.
او می‌گوید پس از اتفاقات اخیر در افغانستان بسیاری از این کودکان، مضطرب و نگران شده‌اند. آنها اقوامی در افغانستان دارند که نگران سرنوشت‌شان هستند. این تغییر را در نوشته‌ها و نقاشی‌هایشان می‌بینند: «وقتی به بچه‌ها نقاشی با موضوع آزاد می‌دهیم، آنها شعله‌های آتش و تانک می‌کشند، پناهگاه نقاشی می‌کنند، آدم‌های در حال فرار را می‌کشند. حتی مادرانشان می‌گویند که آنها اغلب شب‌ها، کابوس می‌بینند و این موضوع روی میزان تمرکزشان در درس‌ها هم تأثیر می‌گذارد.»
حالا همین شرایط معلمان را هم درگیر کرده، آنها ناخودآگاه وارد زندگی شخصی این کودکان می‌شوند، بر خلاف معلمان مدارس رسمی که تنها چند ساعت با این کودکان در ارتباط هستند. معلمان کودکان کار و مهاجر، به طور مستقیم با روحیات این کودکان ارتباط دارند. باید به آنها کنترل خشم و شناسایی احساسات را یاد بدهند: «گاهی برخی کودکان با چاقو و زنجیر به کلاس می‌آیند، چون در محله‌هایی زندگی می‌کنند که خفت‌گیری و درگیری زیاد است. ما باید بتوانیم طوری با آنها رفتار کنیم که آنها از این وسایل استفاده نکنند. تعدادی از این کودکان درگیر پرونده‌های خلاف هستند، پسران این خانواده‌ها خیلی زود وارد جهان بزرگسالی می‌شوند و خشونت زیادی را تجربه می‌کنند.
