خواب بی‌کیفیت و خروپف باعث آب سیاه چشم
محققان در یک تحقیق جدید و با استفاده از داده‌های فراوان نشان داده اند که برخوردار نبودن از خواب باکیفیت می‌تواند به یکی از مشکلات مهم بینایی در جهان یعنی بیماری گلوکوم یا آب سیاه منجر شود.
به گزارش منیبان؛ نتایج یک مطالعه بزرگ بیوبانک بریتانیا نشان می‌دهد که خواب بی کیفیت شامل بسته شدن بیش از حد یا خیلی کم چشم، خواب آلودگی در طول روز و خروپف، می‌تواند با افزایش خطر ابتلا به بیماری گلوکوم یا آب سیاه که نوعی از دست دادن برگشت ناپذیر بینایی است، مرتبط باشد.
این یافته‌ها بر نیاز به خواب درمانی در افرادی که در معرض خطر بالایی برای این بیماری قرار دارند و همچنین بررسی چشم در بین افراد مبتلا به اختلالات خواب مزمن برای بررسی علائم اولیه گلوکوم تاکید می‌کنند.
گلوکوم یکی از عوامل اصلی نابینایی است که بنا بر نظر متخصصان، احتمالاً تا سال ۲۰۴۰ حدود ۱۱۲ میلیون نفر در سراسر جهان را تحت تأثیر قرار خواهد داد.
این بیماری که با از دست دادن تدریجی سلول‌های حساس به نور در چشم و آسیب عصب بینایی مشخص می‌گردد، دارای علل و عوامل کمک کننده‌ای است که هنوز به خوبی شناخته نشده اند.
بیماری گلوکوم اگر به موقع درمان نشود، می‌تواند به کوری غیرقابل برگشت منجر گردد و انجام غربالگری در خصوص آن ضروری است.
محققانی از دانشگاه سیچوان چین در مطالعه‌ای که در همین خصوص انجام داده اند، خطر ابتلا به گلوکوم را در میان افرادی که رفتار‌های خواب متفاوتی دارند، بررسی کرده اند.
رفتار‌های خواب مورد بررسی در این تحقیق شامل موارد ذیل بوده اند: بی خوابی، خواب زیاد یا کم، کرونوتایپ‌های شب یا صبح یا گونه‌های زمانی شب بیدار یا روز بیدار، خواب آلودگی در طول روز و خروپف کردن.
در این تحقیق از اطلاعات حدود ۴۱۰ هزار شرکت‌کننده در بیوبانک انگلستان استفاده شد که همگی در سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ بین ۴۰ تا ۶۹ سال سن داشتند و جزئیات رفتار‌های خواب خود را ارائه کرده بودند.
بر اساس نتایج این تحقیق که در مجله دسترسی آزاد BMJ Open منتشر شده اند، به استثنای کرونوتایپ ها، چهار الگو یا رفتار خواب دیگر، همگی با درجات مختلفی از افزایش خطر ابتلا به گلوکوم مرتبط بودند.
بر این اساس، مدت زمان خواب کوتاه یا طولانی با ۸ درصد افزایش خطر مرتبط بود. بی خوابی، خروپف و خواب آلودگی مکرر در طول روز نیز به ترتیب با ۱۲، ۴ و ۲۰ درصد افزایش خطر گلوکوم رابطه داشتند.
به گفته محققان، توضیحات بیولوژیکی بالقوه قابل قبولی برای ارتباط بین اختلال خواب و گلوکوم وجود دارد. فشار داخلی چشم که عامل کلیدی در ایجاد گلوکوم است، زمانی که فرد دراز می‌کشد و زمانی که هورمون‌های خواب از بین می‌روند، افزایش می‌یابد. این همان اتفاقی است که هنگام بی‌خوابی می‌افتد.
آن‌ها افزوده اند: افسردگی و اضطراب، که اغلب با بی خوابی همراه هستند نیز ممکن است فشار داخلی چشم را افزایش دهند و این رخداد، احتمالاً به دلیل تولید نامنظم هورمون معروف کورتیزول روی می‌دهد. به طور مشابه، دوره‌های تکراری یا طولانی‌مدت سطوح پایین اکسیژن سلولی ناشی از آپنه خواب ممکن است باعث آسیب مستقیم به عصب بینایی شود.
محققان در انتها به ذکر این نکته پرداخته اند که با توجه به متغیر بودن رفتار‌های خواب، این یافته‌ها بر ضرورت مداخلات مربوط به خواب برای افراد در معرض خطر بالای ابتلا به گلوکوم تاکید می‌کنند و غربالگری چشم پزشکی در این خصوص را در میان افراد مبتلا به مشکلات مزمن خواب قابل توصیه می‌نمایند.
