فردا روز فریاد است نه سکوت!

ما وارث انتخاب هایمان هستیم، انتخاب درست ما را به پیش می برد و انتخاب غلط ما را به گرداب می رساند، ما هستیم که انتخاب می کنیم سکوت کنیم یا فریاد بزنیم، ما هستیم که از تهدید را به فرصت تبدیل می کنیم، یا از فرصتمان، تهدید می سازیم، ما وارث انتخاب هایمان هستیم.

فردا، موعد یکی از انتخاب هایمان است، می توانیم پای صندوق رای برویم و سرنوشتمان را خودمان رقم بزنیم، می توانیم پای صندوق نرویم و سرنوشتمان را به دیگران بسپاریم، آن دیگران اقلیتی هستند که در سال های پیشین، روزگارمان را تلخ، زندگیمان را سخت و روح و روانانمان را آزرده کردند. آن اقلیت تصمیم می گیرند ما چه بپوشیم، چه ببینیم، چه بخوریم، چه بخریم کجا سفر برویم، کجا گلایه کنیم و اگر اعتراصی باشد، به غر زدن ساده در جمع دوستانه بسنده کنیم. تصمیم اقلیت بر اکثریت چنین است.

انتخاب فردا اما انتخاب در یک روز نیست انتخاب برای یک تاریخ است، فردا انتخاب می کنیم که تا سال ۱۴۱۱، احتمالا، چه کسی، چه کسانی، چه گروهی و چه تفکری پیشران ما باشد؟ فردا انتخاب می کنیم که سرنوشت ۸ سال احتمالی آینده را پیوند بزنیم به سه سالی که گذشت و این ۱۱ سال را به تصمیمات و اجرای گروهی بسپاریم که ما در یک پیله تنگ محصور می کنند یا انتخاب کنیم برای آینده نور امیدی بتابانیم و مسیرمان را روشن کنیم؟ آنهایی که رای می دهند، چه به مسعود پزشکیان و چه به سعید جلیلی، دورنمایی برای خود ترسیم کرده اند، آنهایی که رای نمی دهند، انتخاب خود را به کسانی می سپارند که شاید حتی در حداقل های زندگی هم نقطه مشترکی با آنها ندارند.

مردم معترض هستند، به وضعیت معیشتشان، به محدودیت های اجتماعیشان، به تحقیر زندگیشان، به تحدید کسب و کارشان، به تحریم اقتصادشان و به تخفیف کرامتشان، مردم معترض هستند که صدایشان شنیده نمی شود، زخم هایشان دیده نمی شود، دردهایشان نوشته نمی شود، مشکلاتشان شمرده نمی شود و خواست هایشان خوانده نمی شود، مردم معترض هستند که چرا یک زندگی معمولی ندارند، چرا غم هایشان فزون برشادیهایشان است، چرا نجابتشان در تحمل مشکلات ناشی از تصمیمات غلط به حساب نمی آید؟  همین اعتراض هم بود که ۶۰درصد آنها را از صندوق های رای هشتم تیرماه دور کرد، این صدا حتما شنیده شده است، حتما آنهایی که باید بشنوند شنیده اند و حتما می دانند هر قدر بیشتر از مردم دور شوند، امکان آشتی با آنهاسخت تر خواهد شد.

اما فردا روز سکوت نیست، اتفاقا فردا روز فریاد است، فریاد علیه اقلیتی که خود را مالک، صاحب و دانای ملت می دانند، اقلیتی که معیشت مردم را سال هاست به گروگان کارشکنی ها و زورمداریشان گرفته اند، اقلیتی که خود را حاکم زندگی مردم می دانند و تصمیم می گیرند مردم چه بپوشند، چه ببینند، در دنیای ارتباطات چند حجم اینترنت را در کدام فضا مصرف کنند، چقدر از زندگی را با شادی و چه میزانش را با اندوه سپری کنند، اقلیتی که ایران قدرتمند و ثروتمند را اسیر تفکرات محدود اندیش خود کرده و از حضور ایران در اجتماع جهانی جلوگیری کرده اند. جمعه هفته قبل ۶۰ درصد مردم سکوت کردند، ۴۰ درصد رای دادند تا به شرایط امروز رسیدم، حالا اگر به این اقلیت، رفتارشان، کردارشان و گفتارشان اعتراض دارید با یک به یک رایتان فریاد بزنید، آن سکوت هشتم تیرماه را به فریاد ۱۵ تیرماه بدل کنید و پای صندوق رای #برای_ایران حاضر شوید. شاید مسعود پزشکیان نتواند همه دردهای شما را درمان کند اما او حتما در امتداد فریاد اعتراض شماست. فردا را به روز فریاد تبدیل کنید.