فاجعه تمام عیار در دربی پایتخت!

به گزارش منیبان؛ تمام شد؛ همانطور که انتظار داشتیم و حتی کمی بدتر از آن. راستش این است که ما فکر می‌کردیم دربی۱۰۲ تهران بدون گل مساوی خواهد شد و بعد از بازی هرکدام از طرفین، نتیجه و اتفاقات مسابقه را به سود خودشان تفسیر خواهند کرد. اتفاق نهایی اما زشت‌تر از اینها بود. از راه رسیدن گل تماشایی پرسپولیس روی اشتباه مدافع و دروازه‌بان استقلال و بعد داستان مراجعه‌های پیاپی به کمک‌داور ویدئویی و گرفته‌شدن یک پنالتی برای استقلال، باعث شد فضای پس از مسابقه از هر زمان دیگری سنگین‌تر و آزاردهنده‌تر باشد. شکایت‌پشت‌شکایت، دعواپشت‌دعوا و بیانیه‌پشت‌بیانیه. غایب بزرگ دربی۱۰۲، خود «فوتبال» بود و این خسران بزرگی است که کمتر کسی به آن توجه می‌کند.

قحطی هیجان

آمار و ارقام پس از مسابقه، همه‌چیز را در مورد سطح کیفی دربی تهران نشان می‌دهد؛ جایی که سهم هر یک از ۲تیم فقط ۲ضربه داخل چارچوب بود و این یعنی کلا ۴موقعیت درست و حسابی گل به‌وجود آمد که تازه یکی از آنها هم از روی نقطه پنالتی بود. بدون این اعداد هم به‌آسانی می‌شد روی سطح پایین مسابقه صحه گذاشت؛ جایی که محال است هواداران ۲تیم بعدها موقعیت خطرناکی از این مسابقه را به یاد بیاورند و بابت گل‌نشدن آن افسوس بخورند. استقلال جواد نکونام با پیروی از الگوی ابدی این مربی یعنی کارلوس کی‌روش فقط برای کسب نتیجه مساوی بدون گل در زمین آرایش شده بود و هر بیننده آماتوری به‌آسانی متوجه این موضوع می‌شد. تعداد پاس‌های استقلال در این بازی به عدد ۳۰۰ هم نرسید.

در نقطه مقابل فوتبال پرسپولیس هم خلاصه می‌شد در پاس‌های عرضی و رو به عقب بی‌پایان که اغلب در زمین خودی بین بازیکنان این تیم رد و بدل می‌شد. مشکلات آنها در این مدت بارها گفته شده است؛ اینکه در ایجاد موقعیت دچار اشکال هستند، تنوع تاکتیکی ندارند و در غیاب مدافعان کناری رونده و مهاجمان خلاق و پرتحرک، خیلی سخت می‌توانند دروازه رقبا را تهدید کنند. نتیجه فنی چنین تقابلی، اکران فوتبال کسالت‌باری بود که شما اگر وسط کار تماشای آن را رها می‌کردید، سراغ کارهای دیگرتان می‌رفتید و بعد پای تلویزیون برمی‌گشتید، عملا هیچ‌چیز را از دست نمی‌دادید. شاید اگر ضربه خوب عالیشاه نبود و معادلات بازی را به هم نمی‌ریخت، دقایق پایانی مسابقه هم دقیقا در همین حال و هوا پشت‌سر گذاشته می‌شد.

وفور خشم

هرقدر بازی از نظر فوتبالی افتضاح بود، در عوض از حیث حواشی جزو پرتنش‌ترین مسابقات جهان به‌شمار می‌آمد؛ مخصوصا آنچه در پایان دیدار دیده شد، یک فاجعه تمام‌عیار بود. حملات بی‌پایان طرفین به هم با کلیدواژه VAR اتمسفر غیرقابل تحملی ساخت که هر مخاطبی را به ستوه می‌آورد. به جرأت می‌توان گفت بسیاری از هواداران مصاحبه کامل بازیکنان، مربیان و کادرهای اجرایی ۲تیم را نخواندند، چرا که فقط مرور تیترها کافی بود تا چندش‌شان شود. این از آن شکایت کرد، آن یکی گفت طرف مقابل به کسب امتیازات مفت عادت کرده و جواب شنید که برای شما کار را با VAR درآوردند و... آدم هاج‌وواج می‌ماند که این همه قیل‌وقال چه تناسبی با سطح فنی دربی تهران داشت و اگر قرار است تیم‌های ما بعد از چنین مسابقه‌ای اینطور به سر و کله هم بزنند، الهلال و النصر پس از دربی ریاض با آن همه گل و ستاره و موقعیت خطرناک باید چه کنند؟ این، مسابقه‌ای بود که سایه‌اش از قامت واقعی‌اش به‌مراتب بلندتر بود؛ مشتی از خروار فوتبال ایران که در آن حاشیه نسبت به متن رجحان دارد و این عمیقا مایه تأسف است.