علیرضا عباسی: ورزش نهادی کاملا سیاسی است

به گزارش منیبان، علیرضا عباسی اعلام کرد؛ آیا تعلیق کمیته ملی المپیک کشوری که منشور المپیک را نقض می‌کند و متعلق به کشوری است که حقوق بین‌الملل را زیر پا می‌گذارد و در عین حال به ورزشکاران بی‌طرف سیاسی اجازه می‌دهد در رویدادهای ورزشی بین‌المللی شرکت کنند، روشی است که ورزش باید به جنگ پاسخ دهد؟

رویه کنونی کمیته بین‌المللی المپیک و فدراسیون‌های ورزشی بین‌المللی در این باره، ابهامات اساسی را نشان می‌دهند: نیاز فوری به تعریف شرایطی وجود دارد که به موجب آن‌ها کمیته بین‌المللی المپیک گزینه‌های تحریمی را که منشور المپیک علیه کمیته ملی المپیک (و به طور غیرمستقیم علیه کشورهایی که حقوق بین‌الملل را نقض می‌کنند) فراهم کرده است، اعمال کند. عدم اعمال تحریم‌های کمیته بین‌المللی المپیک در درگیری بین اسرائیل و حماس به دلیل وضعیت‌های متفاوت، اهمیت تبیین این تفاوت و تعیین استانداردها را خاطر نشان می‌نماید. از سوی دیگر، اگر کنترل بی‌طرفی شخصی با محرومیت جمعی مقایسه شود؛ باید بین دو هدف در نوسان باشد: اگر با یک محرومیت جمعی مقایسه شود، کنترل بی‌طرفی تنها در صورتی برای محافظت از حقوق ورزشکاران متعلق به کشور قربانی موثر است که شرایط بی‌طرفی با دقت فراوان تحت نظارت کمیته بین‌المللی المپیک قرار گیرد. با توجه به دعوت روس‌ها به بازی‌های المپیک پاریس، گزارش شده است تحقیقاتی که توسط آژانس رسانه‍ای Babel منتشر شده بود، توانست نقص‌های کنترلی را کشف کند.

«واکنش‌های کاملا متفاوت به اقدامات روسیه در اوکراین و اقدامات اسرائیل در غزه» این مسئله را مطرح می‌کند که کمیته بین‌المللی المپیک خود را با «مواضع سیاسی کشورهای شمال جهان» همسو کرده است. جنبش جهانی وب آواز طوماری مبنی بر ممنوعیت اسرائیل از بازی‌های المپیک را (اجازه رقابت به ورزشکاران اسرائیلی اما نه زیر پرچم اسرائیل) به منظور نشان دادن این که «کشتار دسته جمعی غیرنظامیان توسط جامعه جهانی تحمل نخواهد شد»، آغاز کرد.

مادامی که معیار مکتوبی وجود نداشته باشد، اعمال قواعد مقرر بسیار شبیه به آزادی کشورها در واکنش به درگیری‌هاست. به نظر می‌رسد تحریم‌هایی که کمیته بین‌المللی المپیک یا فدراسیون‌های ورزشی بین‌المللی تصمیم به اعمال آن‌ها می‌گیرند، بخشی از اهرم سیاسی دنیای ورزش – و جزء صلاحدید کمیته بین المللی المپیک است.